Σε συνεχειες δημοσιευει (απο το ιστολογιο του γειτονα και φιλου Σταματη Δαμαλιτη ) ο συναγωνιστης (οταν φτασω στην ηλικια του ισως τολμησω να τον αποκαλεσω συντροφο γιατι μπροστα του νιωθω πολυ μικρος οσον αφορα την συμμετοχη και τους αγωνες) Βασιλης Λαδας https://vasilisladas.wordpress.com/ μια προσωπικη μαρτυρια και καταγραφη μαρτυριων γυρω απο την αυτοδιοικηση του πρωην Δημου Κρανιδιου. Προσωπικος αληθινος καταγγελτικος ασυμβιβαστος ο συμπολιτης πολυτιμη η μαρτυρια του αληθινη κιβωτος πληροφοριων και οχι μονο. Γιατι ο Βασιλης Λαδας δεν το παιζει «αντικειμενικος » ιστοριογραφος (λες και υπαρχει τετοια ιδιοτητα)

Γραφει απο την μερια του Δημοκρατη του αριστερου του ασυμβιβαστου κομμουνιστη του Κρανιδιωτη. Με ολες αυτες τις ιδιοτητες ανταμα.

Διαβαστε τον λοιπον και αποφασιστε!

http://stamdamd.blogspot.com/2011/05/blog-post_9208.html

ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΔΙ

.
Μέρος 1οΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ…

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς.
Μετά τους εκπροσώπους της επαρχίας μας στο ελληνικό κοινοβούλιο και τα έργα τους (αναφερθήκαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο) είναι καιρός να ασχοληθούμε με την αυτοδιοίκηση του τόπου μας, που την «βαραίνει» η κατάρα του δικομματισμού μέχρι σήμερα.
Με την παρουσία στην πολιτική ζωή του Εμμανουήλ Ρέπουλη, το κόμμα των φιλελευθέρων είχε μεγάλη επιρροή στο Κρανίδι αλλά όταν έφτασαν οι εκλογές του 1928, παρουσιάστηκε διχασμένο ανάμεσα σε δυο προσωπικότητες. Του Ιωάννη Φραγκούλη και του Μανώλη Σκλαβούνου ή «Καλαούνη» (παρατσούκλι) που απαιτούσαν και οι δύο το χρίσμα για να διεκδικήσουν την τότε Κοινότητα του Κρανιδίου. Αλλά διχασμένοι σίγουρα θα έχαναν την εκλογή και θα την κέρδιζε ο Χάσπαρης, ο εκπρόσωπος της δεξιάς. Για να μην φτάσει ο τόπος μας σε τέτοια κατάσταση, συμβιβάστηκαν να κατέβουν με κοινό ψηφοδέλτιο και να μοιραστούν την Κοινότητα.
Τα δύο πρώτα χρόνια ( 1928-1930) πρόεδρος θα ήταν ο Σκλαβούνος και από το 1930-1932 ο Ιωάννης Φραγκούλης που ήταν «γόνος οικογενείας» όπως έλεγαν και γαμπρός του γιατρού Δέδε (παρατσούκλι Καμπιέζου) που ήταν φανατικός φιλελεύθερος. Ο Σκλαβούνος ήταν τίμιος άνθρωπος (όπως τον θυμάμαι και είχα ακούσει) ψηλός με άκρως ανδροπρεπή φυσιογνωμία και συμπεριφορά, μπακάλης στο επάγγελμα. Στη διετία του παρουσίασε μια δημοκρατική διαχείριση στην Κοινότητα προσπαθώντας να λύσει τα διάφορα προβλήματα για τις ανάγκες του τόπου μέχρι το 1930. Ο πατέρας μου τον εκτιμούσε για τον καθαρό και ακέραιο χαρακτήρα του, παρόλο που ήταν αντίθετος φανατικός οπαδός του λαϊκού κόμματος και στενός φίλος του Χάσπαρη, με τον οποίο υπηρέτησαν στη Χωροφυλακή και επί 7 συνεχή χρόνια.
Ο Σκλαβούνος έμενε σε ένα αρχοντικό σπίτι στο στενό της εκκλησίας των Εισόδων της Θεοτόκου (Κάτω Παναγία). Είχε μια μοναχοκόρη την Άννα, από τις ομορφότερες γυναίκες του Κρανιδίου. Μετά τον Σκλαβούνο (1930), ανέλαβε ο Φραγκούλης. Εθεωρείτο πιο μορφωμένος άνθρωπος με δημοκρατικές συμπεριφορές, σε σύγκριση με τον απλό λαϊκό Σκλαβούνο. Παρέλαβε την Κοινότητα από τον προκάτοχό του, με σχετικά καλό έργο, αλλά στην διετία του παρουσίασε μια σκανδαλώδη διοίκηση εις βάρος των συμφερόντων του τόπου μας. Ήταν καταστρεπτικός οικονομικός σταθμός για την πρόοδο και την περιουσία της Κοινότητας, ενεργώντας «εγκληματικά» κατά των συμφερόντων της, κυρίως στην υπόθεση των 245 στρεμμάτων σίγουρης ιδιοκτησίας της. Μιλάω για το «Σκάνδαλο του Βάλτου».
Αυτά τα 245 στρέμματα στον «Βάλτο του Φλάμπουρου» επί πολλές δεκαετίες τα εκμεταλλευόταν η Κοινότητα Κρανιδίου. Εκθέτω το ιστορικό αυτής της θλιβερής ατιμίας του Φραγκούλη που παραχώρησε με σκανδαλώδη τρόπο 135 στρέμματα του Βάλτου στον συγγενή του Δημήτρη Γεωργόπουλο. Η ιστορία αρχίζει το 1921, όταν η τότε Κοινότητα Κρανιδίου έβγαλε σε πλειοδοτική δημοπρασία ( όπως συνήθιζε επί δεκαετίες) τον Βάλτο του φλάμπουρου για χορτοβοσκή, όπου πλειοδότησε κάποιος Τσιρτσίκος. Ο Γεωργόπουλος τότε προέβη σε ασφαλιστικά μέτρα κατά της Κοινότητας, απαιτώντας την αναγνώριση της ιδιοκτησίας του Βάλτου. Το 1977 ήμουν δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Κρανιδίου και ανακίνησα το θέμα Βάλτος όπως παρακάτω αναφέρομαι αναλυτικά. Γνώρισα κρανιδιώτες ηλικιωμένους, οι οποίοι μου έλεγαν ότι το 1921, τότε που έκανε ασφαλιστικά μέτρα ο Γεωργόπουλος, κατά της Κοινότητας, είχε μαζευτεί σχεδόν όλο το Κρανίδι στο Ειρηνοδικείο για να υποστηρίξουν την Κοινότητα και να σώσουν τον Βάλτο που τον θεωρούσαν ιδιοκτησία της, διότι επι χρόνια η Κοινότητα χορηγούσε άδειες σε πολλούς «γείτονες» του Βάλτου να βοσκούν τα μοσχάρια και τα πρόβατα που ήταν άφθονα αυτήν την εποχή, ακόμα και να βάζουν κηπευτικά ξερικά επειδή ο Βάλτος είχε πάντα υγρασία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το Ειρηνοδικείο δικαίωσε την Κοινότητα Κρανιδίου.

Ο Γεωργόπουλος το 1922 κατέφυγε στο Μονομελές Εφετείο Ναυπλίου όπου πάλι έχασε τη δίκη. Ας σημειωθεί ότι η παραλία του Φλάμπουρου έχει μήκος 1750 μέτρα και ο Βάλτος βρίσκεται στο κέντρο της παραλίας με μήκος 220 μέτρα, όπου σε πολλά μέρη το χειμέριο κύμα φτάνει τα 50 μέτρα πάνω στην άμμο.
Το 1969 η χούντα, είχε κάνει μια μελέτη με έναν γεωλόγο ονόματι Γόντικα, σχετικά με την αποξήρανση και την επίστρωση του Βάλτου, ανοίγοντας ακόμα και διάφορες γεωτρήσεις στο εσωτερικό ( μέσα στα βαλτόνερα) σε διάφορα σημεία και σε βάθος 2-4 μέτρα. Διαπιστώθηκε βραχώδεις επιφάνεια που προερχόταν από τα γύρω υψώματα και κατέληγε μέσα στη θάλασσα. Δείγμα ότι το έδαφος του Βάλτου άντεχε και αντέχει την ανέγερση μεγάλων οικοδομικών έργων. Η μελέτη του Γόντικα στοίχισε τότε 970.000 δρχ.
Μετά την απόφαση του Εφετείου Ναυπλίου το 1922, ο Γεωργόπουλος σιωπούσε όσο ήταν ο Σκλαβούνος πρόεδρος. Όταν όμως ανέλαβε ο συγγενής του Γιάννης Φραγκούλης το 1930, τότε κίνησε δικαστικό αγώνα κατά της Κοινότητας Κρανιδίου, προσκομίζοντας στο Εφετείο Αθηνών πλαστογραφημένα χαρτιά. Στις 10 Ιουνίου του 1932 ο Γεωργόπουλος κέρδισε την υπόθεση, και πήρε στην ιδιοκτησία του 135 στρέμματα του Βάλτου. Είμαι πολύ περίεργος πού ήταν τα σύνορα των 135 στρεμμάτων μέσα στα βαλτόνερα που «είχε στην κατοχή του» ο Γεωργόπουλος. Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζω, διότι τα διάβασα στον αντίστοιχο φάκελο που υπάρχει στο Δήμο Κρανιδίου σχετικά με την δικαστική πορεία της υπόθεσης του Βάλτου. Από το 1932 έως και το 1975 όταν δήμαρχος εξελέγη ο Α. Φωστίνης, το θέμα «Βάλτος» είχε παγώσει. Τότε εγώ εκλέχτηκα Δημοτικός Σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Ελισσαίου Μούγιου. Την αντιπολίτευση εκπροσωπούσε ο Μούγιος, εγώ και ο Γιάννης Μπούκουρης, ο οποίος υποστηριζόταν από τον Πουλή και από τις πρώτες ημέρες δεν ασχολήθηκε με την αντιπολίτευση. Έτσι μείναμε αντιπολιτευόμενοι εγώ με τον Μούγιο. Τον Νοέμβριο του 1975 ο Δήμαρχος κάλεσε το Δημοτικό Συμβούλιο (μέσω του προέδρου του) σε έκτακτη συνεδρίαση με θέμα την έγκριση 15.000.000 δραχμών του Ελληνικού λαού, για την αποξήρανση και επίστρωση του Βάλτου του Φλάμπουρου, με ευθύνη του Δήμου σαν εντολοδόχου και εργοδότη. Όλοι συμφώνησαν για την έγκριση των 15.000.000 δρχ. που για την εποχή αυτή ήταν πολλά λεφτά, αδιαφορώντας για την παραπέρα ευθύνη του Δήμου σαν εργοδότη. Τότε εγώ απευθυνόμενος στον Δήμαρχο τον ρώτησα: « σε ποιόν ανήκει ο Βάλτος; Μπορούμε εμείς σαν Δήμος να αναλάβουμε την ευθύνη του εργοδότη;». Ο Δήμαρχος με βεβαίωσε ότι στο Βάλτο υπάρχουν 135 στρέμματα ιδιοκτησίας του Γεωργόπουλου, κληρονομιά από τον πατέρα του. Εγώ πρόβαλλα αντιρρήσεις (είναι όλα γραμμένα στο βιβλίο πρακτικών του Δήμου), λέγοντας ότι δεν είναι σωστό για έναν ιδιοκτήτη του Βάλτου να ξοδέψουμε 15.000.000 δρχ του Ελληνικού λαού, που σίγουρα θα έφταναν τα 25.000.000 με τα γνωστά κόλπα όπως με βεβαίωσε ο εργολάβος που του ανατέθηκε το έργο. Αφού ο Δήμος θα αποξηράνει, θα επιστρώσει και θα μετατρέψει για τον κύριο Γεωργόπουλο αυτόν τον Βάλτο σε τουριστικά οικόπεδα (δίπλα στη θάλασσα με τεράστια αξία), απαιτούσα για τον Δήμο το 50% αντιπαροχή, που κατά την γνώμη μου ήταν δίκαιο και σωστό. Τόνισα ότι δεν έχω καμία αντίρρηση για την αποξήρανση και επίστρωση του Βάλτου διότι είναι απαραίτητο να γίνει για λόγους υγείας και τουρισμού. Κανένας δεν έλαβε υπόψη του την πρότασή μου και έτσι μειοψήφησα. Μόνον ο Γιώργος Καρανικόλας (σύμβουλος της πλειοψηφίας) συμφώνησε με την πρότασή μου, κατηγορώντας από την ταξική του θέση, τον Γεωργόπουλο και τον πατέρα του σαν εκμεταλλευτές του λαού. Στην πορεία όμως δεν με ακολούθησε και συνεργάστηκε με τους υπόλοιπους και τον Δήμαρχο. Μετά ένα μήνα ο Δήμαρχος μέσω του τύπου, νόμιμα πλέον ανακοίνωσε την δημοπράτηση του έργου. Τότε εγώ αναρωτήθηκα σε ποιόν ανήκουν τα υπόλοιπα 110 στρέμματα του Βάλτου, αφού από τα 245 στρέμματα τα 135 κατοχυρώθηκαν στο Γεωργόπουλο και μένουν 110 στρ. Υπήρχε το προηγούμενο ότι μόνον η Κοινότητα Κρανιδίου ήταν ο ουσιαστικός διεκδικητής του Βάλτου από τον Γεωργόπουλο (από το 1921 έως το 1932) αφού αυτή ενέμετο την έκταση πάνω από 100 χρόνια. Επειδή την ημέρα του δικαστηρίου κανένας άλλος από τους γείτονες δεν εμφανίστηκε σαν ιδιοκτήτης αυτών των 110 στρεμμάτων, ήθελα να διαπιστώσω σε ποιόν ανήκαν. Γι’ αυτό έκανα αίτηση προς το Δημοτικό Συμβούλιο να εξετάσει σε μια συνεδρίαση το θέμα αυτό των υπολοίπων 110 στρεμμάτων. Ξέροντας ότι υπήρχε και ακόμα υπάρχει φάκελος με όλο το ιστορικό του Βάλτου, ζητούσα να οριστεί τριμελής επιτροπή για να εξετάσει τα περιουσιακά στοιχεία του Δήμου, και αν μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε για το συμφέρον των δημοτών μας αυτά τα 110 στρέμματα. Ήταν ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε τα 15.000.000 δρχ. αδιαφορώντας για το πόσο θα ωφελείτο και ο καταχραστής Γεωργόπουλος, διότι αν ψηφίζαμε και προχωρούσαμε στην αποξήρανση του Βάλτου, τα 110 στρέμματα θα έμεναν στον Δήμο να τα αξιοποιήσει για το συμφέρον του σύμφωνα με το άρθρο 52 του νόμου περί Δήμων και Κοινοτήτων. Από τον Δήμο ορίστηκε τριμελής επιτροπή με τον Δήμαρχο Φωστίνη, τον Ελισσαίο Μούγιο και εμένα από την αντιπολίτευση. Στο διάστημα κατά το οποίο η επιτροπή έκανε ελέγχους, έγινε στο Δημαρχείο η μειοδοτική δημοπρασία με προσφορά 9 εργολάβων, και πολιτικών μηχανικών, με την παρουσία της αρμόδιας επιτροπής, των εκπροσώπων της Νομαρχίας και του Δήμου. Ανοίγοντας τους 9 φακέλους με τις προσφορές, ανεδείχθη μειοδότης ο Χρήστος Ψαρός, ένας καλός μου φίλος από τα φοιτητικά του χρόνια. Με τον Ψαρό το ίδιο βράδυ πήγαμε στην Κοιλάδα και σαν φίλος του τόνισα να προσέχει το «σινάφι» του Γεωργόπουλου, διότι τους ήξερα καλά και γι’ αυτό πρέπει να «φυλάγεται». Η υπόθεση του είπα «βρωμάει» πρόσεξε μην σε μπλέξουν οι γραφειοκράτες διότι εγώ θα κινήσω με κάθε νόμιμο μέσο την διεκδίκηση του Βάλτου για το συμφέρον του Δήμου Κρανιδίου. Την άλλη μέρα τηλεφωνήθηκα με τον Κώστα Κάππο που ήταν βουλευτής του ΚΚΕ. Εξήγησα στον Ψαρό την κατάσταση που επικρατούσε, τι είπαμε με τον Κάππο για επερώτηση στη Βουλή κλπ. Αυτός δεν με άκουσε και θα δούμε στη συνέχεια την οικονομική κατάσταση στην οποία τον οδήγησαν «οι περί των Γεωργόπουλο». Στις 27 Ιανουαρίου 1976 παρουσία του νομομηχανικού Αργολίδας (σύμφωνα με το νόμο) και με παρόν όλο το Δημοτικό Συμβούλιο, έγινε επίσημα ανάθεση του έργου στον μηχανικό που επικράτησε στη Δημοπρασία. Ο νομομηχανικός παρουσία του Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου. Του έδωσε έναν φάκελο που του επισημοποιούσε την ανάθεση του έργου του Βάλτου και την υποχρέωση του να τον αποξηράνει και να τον επιστρώσει. Η κυριότερη υποχρέωση του Δήμου και της Νομαρχίας (σύμφωνα με το νόμο) ήταν να του δώσουν εντός 40 ημερών τον πίνακα εργασιών που ήταν απλά τυπικός, διότι όλη η πορεία του έργου αναφερόταν αναλυτικά μέσα στη μελέτη που είχε εκπονήσει η Νομαρχία. Εκεί φαινόταν καθαρά ο τρόπος των εργασιών του, τονίζοντας ακόμα και από ποιόν λόφο θα έπαιρνε τα μπάζα (από σχιστόλιθο, το «θήλιπρο») για την μεταφορά τους στον Βάλτο. Για την επίστρωση προέβλεπε πριν από όλα να καθαριστεί ο βάλτος από τα ζιζάνια και ύστερα να επιστρωθεί. Ο Ψαρός σίγουρος ότι θα του δώσουν τον πίνακα εργασιών, εγκαταστάθηκε στο βάλτο και θεώρησε σωστό να αρχίσει να εργάζεται για την επίστρωση. Αγόρασε δυο μεγάλα τριαξονικά φορτηγά, έναν μεγάλο φορτωτή και μια μπουλντόζα και επειδή υπέγραψε για την αγορά τους διάφορες συναλλαγματικές ( ελπίζοντας στην υποχρέωση της Νομαρχίας και του Δήμου να του δώσουν πίνακα εργασιών), ξεκίνησε αμέσως τις εργασίες, όπως καθάρισμα του βάλτου από τα ζιζάνια και μεταφορά των μπαζών από τον λόφο που του είχαν υποδείξει. Από την πρώτη μέρα ο Ψαρός ήρθε στον Δήμο και πληροφόρησε τον Δήμαρχο και μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου ότι άρχισε τις εργασίες. Παρακαλούσε τον Δήμαρχο να πει στον μηχανικό να του στείλει τον πίνακα εργασιών, για να μπορέσει να εισπράξει μέρος των χρημάτων. Μέσα σε δυο μήνες είχε επιστρώσει 60 στρέμματα, «κατά σύμπτωση» μόνον αυτά του Γεωργόπουλου που τον παρότρυνε. Βλέποντας ότι καθυστερούν να του δώσουν τον πίνακα εργασιών και τα χρήματα που δικαιούταν, ερχόταν κάθε μέρα στον Δήμο και παρακαλούσε τον Δήμαρχο (σαν κύριο υπεύθυνο και εργοδότη) να του δώσει η Νομαρχία τον πίνακα εργασιών, όπως ήταν υποχρεωμένη σύμφωνα με το νόμο. Αλλά όταν έγινε η επερώτηση στη Βουλή για το θέμα του Βάλτου, ο τότε υπουργός εσωτερικών Γεώργιος Ράλλης έλαβε γνώση του θέματος (από αυτή την ερώτηση), «σήκωσε τα χέρια του» και μετέφερε την ευθύνη στον Δήμο Κρανιδίου και την Νομαρχία, που ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι. Έτσι φτάσαμε στον Ιούνιο του 1976 χωρίς ο Δήμαρχος να δίνει εντολή να πληρωθεί ο εργολάβος, με αποτέλεσμα να του κατασχέσουν όλα τα μηχανήματα και να καταστραφεί οικονομικά. Από την πρώτη μέρα, όταν άρχισε να επιστρώνει το Βάλτο, είπα επί λέξει στον Ψαρό: « ρε Χρήστο αφού βλέπεις δεν σου δίνουνε πίνακα εργασιών, αφού σου λέω ότι «βρωμάει» το πράγμα τι θέλεις και ρίχνεις χώματα και ξοδεύεσαι;» Ήδη είχε γίνει η επερώτηση στη Βουλή. Η απάντησή του ήταν πάντα φιλική: «τι θα κάνεις ρε Βασίλη εσύ με τον Κάππο και το ΚΚΕ, εγώ πηγαίνω στο γραφείο του Κοντοβράκη και βλέπω τον Ράλλη, τον Παπαληγούρα και τον Γεωργόπουλο που πάντα παραβρίσκεται και μου λέει μπροστά σε όλους «προχώρα όλα θα γίνουν και μην φοβάσαι». Όμως μετά την επερώτηση στη Βουλή όλοι έβγαλαν την ουρά τους από έξω και τα φόρτωσαν στο Δήμο Κρανιδίου που δικαίως ήταν υπεύθυνος. Αλλά ο Δήμαρχος δεν εννοούσε να καταλάβει την ευθύνη του, συνηγορώντας σ’αυτή την άτιμη πράξη, να καταστρέφεται ένας άνθρωπος. Αυτός που κυρίως ωφελήθηκε ήταν ο Γεωργόπουλος, αφού το θύμα του ο Ψαρός του επίστρωσε 60 στρέμματα και αμέσως άρχισε να πουλάει τουριστικά οικόπεδα δίπλα στη θάλασσα, με εκατομμύρια το στρέμμα. Πριν γίνει η επερώτηση στη Βουλή είχα μια τυχαία συνάντηση με τον Γεωργόπουλο στο Δήμο, ο οποίος λόγω της κομματικής του θέσης και της υπεροχής του απέναντι του Δημάρχου, τον έβριζε και τον καθιστούσε υπεύθυνο για την καθυστέρηση του έργου, και για τις δημοσιεύσεις στην επαρχιακή εφημερίδα «ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ» όπου πολύ συχνά αρθρογραφούσα (καθώς και άλλοι) για το σκάνδαλο του Βάλτου και την ανόητη στάση του Δήμου. Ο τότε γραμματέας του Δήμου Γιάννης Κορδώνης, μου είπε γελώντας: «πήγαινε μέσα να σώσεις τον Δήμαρχο που τον βρίζει ο Γεωργόπουλος. Έτσι μπήκα μέσα και ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω από διακριτικότητα, ο Δήμαρχος μου είπε απελπισμένος: « κάτσε εδώ να ακούσεις τον Γεωργόπουλο, γιατί εσύ τα φταις κι εγώ βρίσκω τον μπελά μου». Κάθησα δίπλα στον Γεωργόπουλο και τον άκουσα να διαμαρτύρεται, επειδή κατηγορούσαν τον Κοντοβράκη ότι αυτός δίνει τα 15.000.000 δρχ. για τον Γεωργόπουλο, απειλώντας ακόμα και να μηνύσει αυτούς που γράφουν στην εφημερίδα. Τότε του είπα: ο Δήμαρχος δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά, απλώς δεν ξέρει να κάνει την δουλειά του. Του χρωστάς πολλές ευχαριστίες επειδή ξέρω και ξέρει την θλιβερή ιστορία του Βάλτου από την εποχή του πατέρα σου. Εγώ σαν μειοψηφία ζητάω για το συμφέρον του Δήμου το 50% αντιπαροχή μιας και θα σου φτιάξουμε 135 στρέμματα οικόπεδα με χρήματα του ελληνικού λαού. Στην επαρχιακή εφημερίδα εγώ γράφω υπεύθυνα ( καθώς και όσοι άλλοι) και ζητάω 50% αντιπαροχή για τον Δήμο. Μας δίνεις σήμερα αντιπαροχή επίσημα με ένα χαρτί όχι το 50% έστω το 30% , και με ένα τηλεφώνημα τώρα εδώ μπροστά σου σταματάει κάθε ενέργεια. Διότι εμείς σαν κόμμα θέλουμε να αποξηρανθεί ο βάλτος για λόγους υγείας και τουρισμού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δεχόμαστε να δοθούν τόσα χρήματα του ελληνικού λαού για το συμφέρον σου. Ο Γεωργόπουλος ήταν αρνητικός στην πρότασή μου αλλά εγώ προσπαθώντας να εξαντλήσω κάθε λογική έφθασα μέχρι το σημείο να του προτείνω να δώσει έστω το 10% δωρεάν στο Δήμο. Ο Γεωργόπουλος είχε το θράσος να μου πει « όχι μόνο δεν σας δίνω αυτά αλλά και βάσει του άρθρου 52 του Κώδικα περί Δήμων και Κοινοτήτων, βάσει του οποίου έχετε το δικαίωμα σαν Δήμος να μου επιβάλλεται φορολογία μέχρι και 50% των ωφελούμενων από το έργο αυτό, θα καταφύγω στα δικαστήρια για να πληρώσω όσα μπορώ λιγότερα». Αγανακτισμένος του απάντησα δυνατά και το άκουσαν όλοι οι υπάλληλοι του Δήμου
– εμάς κύριε Γεωργόπουλε μας έστειλε ο Κρανιδιώτικος λαός να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά του και θα μας βρεις μπροστά σου σε κάθε ενέργεια που είναι σε βάρος των συμφερόντων του Δήμου και του Κρανιδιώτικου λαού. Όταν έγινε η επερώτηση στη Βουλή και ύστερα από τα συνεχή δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο, το θέμα του Βάλτου πήρε μορφή σκανδάλου και ρεζιλέματος, όπως π.χ σε ένα άρθρο με τον τίτλο « Ο Βάλτος που βάλτωσε» όπου καταγγελλόταν ο Δήμος, ο Γεωργόπουλος και όσοι είχαν σχέση με αυτό το σκάνδαλο. Τότε ο Γεωργόπουλος αναγκάστηκε και ήρθε με γραπτή προσφορά δωρεάς στον Δήμο 10 στρεμμάτων στο κέντρο του Βάλτου με κατάληξη στη θάλασσα, με την προϋπόθεση να αποξηρανθεί ο Βάλτος και να γίνει το έργο. Το έγγραφο αυτό πρέπει λογικά να βρίσκεται στα αρχεία του Δήμου. Στον Δήμαρχο και το σινάφι του (Μώρος και Σια) άνοιξε η όρεξη και άρχισαν να ζητάνε περισσότερα από το Γεωργόπουλο. Μετά από ένα μήνα και ενώ μεγάλωνε η οικονομική καταστροφή του εργολάβου, ο Γεωργόπουλος έφερε δεύτερη προσφορά για 20 στρέμματα στο ίδιο μέρος του Βάλτου, με τις γνωστές απαιτήσεις να γίνει το έργο. Εγώ τα 20 στρέμματα τα θεωρούσα μια σοβαρή περιουσία για τον Δήμο, καθημερινώς λοιπόν ενοχλούσα τον Δήμαρχο και τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου να δεχθούν, ώστε από την μια πλευρά να σώσουμε τον άνθρωπο που καταστρεφόταν, και από την άλλη να αποκτήσουμε σαν Δήμος αυτά τα 20 στρέμματα. Τους πρότεινα λοιπόν να πάρουμε μια απόφαση σαν συμβούλιο και να υποχρεώσουμε τον νομομηχανικό να δώσει τον πίνακα εργασιών στον εργολάβο, να συνεχιστεί το έργο και να γλυτώσουμε τον άνθρωπο από την οικονομική καταστροφή.
– Τονίζω ότι το άρθρο περί Δήμων και Κοινοτήτων έδινε το δικαίωμα στο Δήμο να επιβάλλει φορολογία μέχρι και στο 50% των εξόδων αποξήρανσης του Βάλτου, ώστε να πληρώσουν οι ωφελούμενοι από αυτό το έργο, ποντάροντας στα 110 στρέμματα των 6 καταπατητών όπου ο Δήμος δεν ήθελε να παρέμβει μέσω του Ελληνικού Δημοσίου. Επειδή σύμφωνα με θετικές πληροφορίες το έργο έφτανε τα 25.000.000 δρχ. θα μπορούσε να ωφεληθεί ο Δήμος τα 10 στρέμματα, επειδή οι καταπατητές δεν θα πλήρωναν, και έτσι θα είχε το δικαίωμα να πάρει τουλάχιστον τα μισά (55) στρέμματα στην ιδιοκτησία του. Σε ένα συμβούλιο μαζί με τον Μούγιο σαν αντιπολίτευση ζητήσαμε να γίνει μια τριμελής επιτροπή να συναντηθεί με τον Γεωργόπουλο και να προσπαθήσει να του αποσπάσει όσα περισσότερα στρέμματα μπορούσε από τα 20 που μας πρόσφερε, ώστε με μια κοινή συμφωνία να σταματήσει το σκάνδαλο να αποσυρθεί η επερώτηση από την Βουλή και να ωφεληθεί ο Δήμος οικονομικά. Καταρχήν συμφωνήσαμε όλοι για την σύσταση της επιτροπής και ο Μούγιος ζήτησε δικαιωματικά να υπάρχει στην επιτροπή ένα μέλος από την αντιπολίτευση λέγοντας: « προτείνω τον Βασίλη Λαδά που μειοψήφησε από την αρχή ζητώντας σαν αντιπαροχή το 50%, με αυτή τη σύνθεση πιστεύω είναι δυνατό να κερδίσουμε περισσότερα για το Δήμο». Ο Μήτσος ο Μώρος από την πλειοψηφία που σε ‘όλη την 4ετία έπαιξε καταστρεπτικό ρόλο σε βάρος των συμφερόντων του Δήμου ωρυόταν φωνάζοντας μέσα στο συμβούλιο: « η αντιπολίτευση δεν έχει καμιά δουλειά να παρουσιαστεί μπροστά στον κ. Γεωργόπουλο» αδιαφορώντας ότι εμείς εκπροσωπούσαμε το 40% των Κρανιδιωτών και από το Σύνταγμα είχαμε κάθε νόμιμο δικαίωμα να συμμετέχουμε σε κάθε κίνηση για τα συμφέροντα του Δήμου. Έτσι όρισαν μια τριμελή επιτροπή, με τον Δήμαρχο, τον Δημήτριο Σιδέρη και τον Μώρο ( όλοι τους με το ψηφοδέλτιο της Δεξιάς). Ο Μώρος δυστυχώς προερχόταν από την Αριστερά και την Εθνική Αντίσταση, ήταν όμηρος των Γερμανών στην Κόρινθο το 1944, τίποτα όμως δεν κράτησε από αυτήν την ηρωική εποχή με τις ωραίες ιδέες, αλλά προσκύνησε την Δεξιά για να τον βγάλει δημοτικό σύμβουλο. Πέρασε ενάμιση μήνας και βλέποντας ότι καθυστερούσαν να καλέσουν τον Γεωργόπουλο στο Κρανίδι, πίεζα συνέχεια τον Δήμαρχο απειλώντας τον ότι θα καταφύγω στον Νομάρχη και τον Εισαγγελέα, διότι με την καθυστέρηση ενεργούσε εις βάρος των συμφερόντων του Δήμου. Μετά από λίγες ημέρες επιτέλους κάλεσαν τον Γεωργόπουλο στο Κρανίδι , συναντήθηκαν μια Κυριακή στις 11 π.μ και στη συνέχεια δεν έκαναν κανένα συμβούλιο για να μας ανακοινώσουν τις αντιρρήσεις και τις προτάσεις του Γεωργόπουλου. Από πληροφορίες φαίνεται η επιτροπή απαιτούσε 50 στρέμματα, ο Γεωργόπουλος φαίνεται δεν συμφώνησε διότι ο εργολάβος του είχε επιστρώσει ήδη 60 στρέμματα και είχε αρχίσει να πουλάει οικόπεδα εισπράττοντας αρκετά εκατομμύρια για το κάθε στρέμμα. Αυτή η ιστορία τελείωσε με κατεστραμμένο οικονομικά τον εργολάβο, με αποτέλεσμα να καταφύγει στα δικαστήρια κατά του Δήμου που ήταν ο υπεύθυνος σαν εργοδότης. Άρχισαν τότε ανακρίσεις στο συμβολαιογραφείο του Μπόμπου στο Ναύπλιο. Σαν μάρτυρες υπεράσπισης του Δήμου πήγαν ο Δήμαρχος Δημήτριος Φωστίνης, ο Δημήτριος Κοντοβράκης του Ανδρέα, και ο Δημήτριος Μώρος του Αντωνίου και ορκίστηκαν θέτοντας το χέρι στο ευαγγέλιο ότι δεν ήξεραν τίποτα σχετικά με το αν εργαζόταν στο Βάλτο ο εργολάβος, ότι δεν του είχαν δώσει καμιά εντολή να ρίχνει χώματα στο Βάλτο και όλα αυτά τα έκανε μόνος του παρά τη θέληση του Δήμου. Αυτοί οι θλιβεροί ψευδομάρτυρες ξέχασαν τα καθημερινά παρακάλια του εργολάβου στο Δημοτικό Συμβούλιο και τον Δήμαρχο, όπου φτάνοντας μέχρι το σημείο να κλαίει από απελπισία, τους παρακαλούσε να δώσουν εντολή στον νομομηχανικό να του δώσει τον πίνακα εργασιών, αφού είχε ήδη επιστρώσει 60 στρέμματα, ώστε να πληρωθεί το ανάλογο ποσό. Ο εργολάβος με πήρε τηλέφωνο (επειδή είμαστε φίλοι) και μου είπε ότι είχε καταφύγει στη δικαιοσύνη και γίνονται ανακρίσεις μια ορισμένη μέρα και ώρα στο συμβολαιογραφείο του Μπόμπου στο Ναύπλιο. Με παρακαλούσε αν μπορούσα να πάω να καταθέσω την αλήθεια. Εγώ από την θέση του ανθρώπου με αρχές, επειδή παρακολουθούσα τόσο καιρό το δράμα αυτού του ανθρώπου, πήγα στο Ναύπλιο να καταθέσω την αλήθεια. Όταν με είδαν αυτοί οι κύριοι να μπαίνω στο γραφείο του Μπόμπου, πετάχτηκαν επάνω και ο Δήμαρχος μου είπε μπροστά στον συμβολαιογράφο και τους υπαλλήλους « έρχεσαι να καταθέσεις κατά του Δήμου;» εγώ έξαλλος για το θράσος και την ατιμία τους, τους είπα: – Ήρθα να πω την αλήθεια είναι ντροπή σας να φασκελώνεται το Ευαγγέλιο, λέγοντας ψέματα και καταστρέφοντας έναν άνθρωπο που ξέρετε το δράμα του και τις ευθύνες σας, ωφελώντας παράλληλα τον φίλο σας τον Γεωργόπουλο. Δεν έφτανε που ο πατέρας του μας πήρε το Βάλτο με ψεύτικα χαρτιά, αλλά εσείς φτιάξατε στο γιο του 60 στρέμματα οικόπεδα εις βάρος ενός ανθρώπου που εσείς καταστρέφεται οικονομικά.
– Δεν έμαθα ποτέ τι απέγινε ο Ψαρός μετά από αυτήν την δίκη, διότι εξαφανίστηκε και δεν ξαναπάτησε στο Κρανίδι. Πιστεύω ότι μετά την κατάθεση των τριών ανθρώπων που προανέφερα ο Ψαρός έχασε την υπόθεση διότι δεν του έδωσαν ποτέ τον πίνακα εργασιών, ενώ μόνο με αυτόν θα μπορούσε να εισπράξει ορισμένα χρήματα. Το λάθος μου σ’ αυτή την βρώμικη υπόθεση ήταν ότι δεν τους υποχρέωσα να κάνουν συμβούλιο και στο βιβλίο των πρακτικών του Δήμου να αναφέρονται τα 20 στρέμματα της δωρεάς του Γεωργόπουλου, όπου υποχρεωτικά θα καταγραφόταν η συζήτηση μαζί του, κάτι που δεν μάθαμε ποτέ, καθώς και το γιατί δεν προχώρησαν το έργο προς όφελος του Δήμου. Τότε εγώ, από το βιβλίο πρακτικών, θα ζητούσα το έγγραφο με την υπάρχουσα πρώτη απόφαση με το οποίο δεν ζητούσαν τίποτα από τον Γεωργόπουλο, καθώς και το έγγραφο που θα υπήρχε, που θα αποδείκνυε ότι αρνήθηκαν τα 20 στρέμματα, και ότι άλλο τους είχε προτείνει ο Γεωργόπουλος στην τελευταία συνάντηση. Τα στοιχεία αυτά θα τα πήγαινα στον Νομάρχη, ακόμα και στον Εισαγγελέα, ώστε ο μεν πρώτος θα μεσολαβούσε για την επίστρωση του Βάλτου, ο δε δεύτερος θα ζητούσε εξηγήσεις απ’ αυτούς που δεν ήθελαν τίποτα από τον Γεωργόπουλο.
Θα αναφέρω μια συζήτηση που είχα στο Δημοτικό Συμβούλιο με τον Δήμαρχο Φωστίνη, ο οποίος εξεπλάγη για το πώς ήξερα όλα αυτά που του ανέφερα.
Η υπόθεση έχει ως εξής:
Ένα μεσημέρι του 1976, ώρα 12, με πήρε ο Κάππος στο τηλέφωνο και μου είπε: « τώρα πηγαίνουμε με τον Ψαρό στον Ράλλη (υπουργό εσωτερικών), να διαμαρτυρηθούμε για την καθυστέρηση του έργου του Βάλτου και για τον πίνακα εργασιών. Θέλω να μου πεις την θέση της κομματικής οργάνωσης Κρανιδίου». Τότε ήμουν γραμματέας της οργάνωσης, η θέση της οποίας ήταν να γίνει το έργο αποξήρανσης και επίστρωσης του Βάλτου για λόγους υγείας και τουρισμού, ενώ συμφωνούσε με το θέμα της φορολογίας κατά το άρθρο 52. Στις 2 μ.μ ο Κάππος μου τηλεφώνησε πάλι λέγοντάς μου: « τώρα γυρίσαμε από τον υπουργό εσωτερικών, μόλις έφυγαν από εκεί οι Δήμαρχοι Άργους, Ναυπλίου και Κρανιδίου. Του παρέδωσαν μια επιταγή 10.000.000 δρχ. από τον έρανο που έγινε μετά την μεταπολίτευση, για την ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων ( 2.500.000 δρχ. είχε δώσει η επαρχία Ερμιονίδας). Ρώτησαν τον υπουργό για το θέμα του Βάλτου και τους είπε ότι τώρα μόλις έφυγε ο Δήμαρχος Κρανιδίου, και του είπε ότι δεν θέλουμε να γίνει το έργο διότι δεν μας συμφέρουν αυτά που μας δίνει ο Γεωργόπουλος.
Είπα λοιπόν στον έκπληκτο Δήμαρχο, μπροστά σε όλο το Συμβούλιο: – γιατί αρνήθηκες μπροστά στον κ. υπουργό, να γίνει το έργο έστω και με αυτά τα 20 στρέμματα, αν και το ξέρεις καλά υπάρχει απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου με την οποία δεν θέλατε ούτε μια σπιθαμή από το Βάλτο; Ήταν λάθος μου που δεν κινήθηκα μόνος μου, παίρνοντας την « παμψηφεί» πρώτη απόφαση να την πάω στον Εισαγγελέα, αλλά δεν ήξερα την νομική διαδικασία, το μετάνιωσα και θα το μετανιώνω σ’ όλη μου τη ζωή. Το σκάνδαλο του Βάλτου ήταν μια μεγάλη ντροπή για τον τόπο μας. Προκάλεσε οικονομική ζημιά στον Δήμο ( τουλάχιστον 110 στρ. παραθαλάσσια μεγάλης αξίας) . Ήταν άλλη μια κατάρα του δικομματισμού διότι τα «τσιράκια» που αποτελούσαν το Δημοτικό Συμβούλιο ήταν δούλοι και υποτακτικοί του Γεωργόπουλου και της Δεξιάς. Στέρησαν από τον Δήμο αυτήν την έκταση στο κέντρο του Βάλτου, που θα ήταν καμάρι για τον τόπο μας αν είχε αξιοποιηθεί με την κατασκευή δημοτικών τουριστικών επιχειρήσεων, καθώς και άλλων έργων που θα απέδιδαν οικονομικά. Όλα αυτά βασικά οφείλονται στη μισαλλοδοξία της αντικομμουνιστικής Δεξιάς. Πιστεύω ότι αν ο Δήμος κέρδιζε τα στρέμματα στο Βάλτο, θα ήταν έργο και τιμή για το ΚΚΕ τον Κώστα Κάππο, και ενός απλού αγρότη δημοτικού σύμβουλου, τον Βασίλη Μιλτ. Λαδά.
Τώρα ο αναγνώστης θα μάθει και άλλα στοιχεία για την βρώμικη ιστορία του Βάλτου. Ας δούμε πρώτα πώς ο πατέρας Γεωργόπουλος κέρδισε την δίκη στο Εφετείο Αθηνών στις 10 Ιουνίου 1932. Στην δίκη αυτή η τότε Κοινότητα Κρανιδίου ( υπό τον Ιωάννη Φραγκούλη) δεν προσκόμισε ( αν και μπορούσε) κανένα αποδεικτικό στοιχείο, πχ το βιβλίο εισερχομένων- εξερχομένων, για να υπερασπίσει τα δικαιώματα της στο Βάλτο. Φαίνεται ότι ούτε δικηγόρο δεν είχε για να την εκπροσωπήσει. Στην υπόθεση αναφέρεται κάποιος Μίλησης, μάλλον δικηγόρος του Γεωργόπουλου. Τα δικαστήρια ως γνωστόν δικάζουν λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τις γραπτές αποδείξεις. Ποια απόδειξη έφερε ο Γεωργόπουλος στο Εφετείο για να στηρίξει την αγωγή του κατά της Κοινότητας Κρανιδίου; Παρουσίασε ένα απόγραφο από έναν δικαστικό κλητήρα ονόματι Ματθαίου, και με αυτό κέρδισε τον Βάλτο ενώ είχε ήδη πεθάνει ο γραμματέας του Δήμου ( Ντούβλος). Εγώ αυτόν τον Ματθαίο τον ήξερα από μικρό παιδί με το όνομα «Μαθιός». Ήταν ένας παμπόνηρος κοντός τύπος γύριζε με ένα γαϊδουράκι, κάνοντας διάφορα αστεία και ταχυδακτυλουργίες που για την εποχή αυτή μετρούσαν πολύ. Όταν ερχόταν στο σπίτι μας ( διότι είχε γνωριμίες με τον πατέρα μου), εμείς τα παιδιά διασκεδάζαμε πολύ μαζί του. Το εξώδικο έγγραφο το έστειλε ο Γεωργόπουλος στο Δήμο Κρανιδίου το 1911. αναφέρω το Δήμο Κρανιδίου διότι τότε στην επαρχία Ερμιονίδος υπήρχαν 3 Δήμοι. Του Κρανιδίου, της Ερμιόνης και των Δυδύμων, μετά όλα έγιναν Κοινότητες. Θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση το εξώδικο που έγραφε επί λέξει: « καυχάσθε ότι ο Βάλτος του Φλάμπουρου είναι δικός σας. Σας πληροφορώ ότι ο Βάλτος του Φλάμπουρου είναι κληρονομιά από τον πατέρα μου που πέθανε το 1880, και εντός 40 ημερών να μου προσκομίσετε τα χαρτιά της ιδιοκτησίας σας». Έπρεπε να υπήρχε στο βιβλίο εισερχομένων – εξερχομένων εγγράφων του Δήμου. Και όπως φαίνεται δεν υπήρχε. Ο Γεωργόπουλος ζητούσε ούτε λίγο ούτε πολύ από τον Δήμο, να του δείξει τα χαρτιά ιδιοκτησίας αν και ο Δήμος ενέμετο πάνω από 100 χρόνια το Βάλτο. Ο Δήμος δεν φαινόταν να είχε απαντήσει στο εξώδικο, και ούτε παραβρέθηκε στο Δικαστήριο να δηλώσει ότι δεν το παρέλαβε ποτέ, ελπίζοντας το Εφετείο να στηριχθεί στο «ίσως» πλαστογραφημένο απόγραφο του δικαστικού κλητήρα Ματθαίου. Θα μπορούσε παράλληλα ο Δήμος αν είχε πραγματικά λάβει αυτό το εξώδικο, να του ζητούσε δικαιολογημένα τα χαρτιά της κληρονομιάς από τον πατέρα του που πέθανε το 1880. Μόλις τότε είχαν αρχίσει να γίνονται επίσημα συμβόλαια στο Υποθηκοφυλακείο. Γι’ αυτό το Εφετείο Αθηνών πίστεψε στο απόγραφο του 1911, και λόγω αδιαφορίας της τότε Κοινότητας, το 1932 έβγαλε απόφαση υπέρ του Γεωργόπουλου. Έχουμε λοιπόν από το 1911 ως το 1921 σιωπή και αδιαφορία του Γεωργόπουλου, 1921-1922 δικαστήρια που τα κέρδισε η Κοινότητα Κρανιδίου. Μέχρι το 1931 σιωπή του Γεωργόπουλου, καιροφυλακτώντας την ευκαιρία με τον συγγενή του Κοινοτάρχη Ιωάννη Φραγκούλη. Από το 1821 που ελευθερώθηκε η Ελλάδα από τους Τούρκους, τα βουνά, τα ποτάμια, οι θάλασσες και οι βάλτοι ανήκαν και ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο και τα ενέμετο πάντα η Αυτοδιοίκηση μέχρι και σήμερα. Η Κοινότητα ομολογουμένως, ίσως δεν είχε τίτλους ιδιοκτησίας. Αλλά πού βρήκε τους τίτλους ιδιοκτησίας ο πατέρας του, θεωρώντας περιουσία του ένα βάλτο, με βρομόνερα βούρλα και θάμνους;
Μέσα στις αρχές μου είναι όταν γράφω κάτι να είμαι αντικειμενικός. Για του λόγου το αληθές θα αναφέρω κάτι που τιμά τον Χάσπαρη για το θέμα του βάλτου. Όλοι ξέρουν την γνώμη μου για τον Χάσπαρη όμως η αλήθεια πρέπει να λέγεται και προπάντων να γράφεται. Σε μια επιστολή του 1937, υπάρχει και αντίγραφο της, ο Χάσπαρης ζητάει, προς τιμήν του, από τον γέρο- Μελησινό (δικηγόρο στο Ναύπλιο) αν μπορούσε δικαστικώς να κινήσει το θέμα του Βάλτου, διότι θεωρούσε άδικη την απόφαση του Εφετείου Αθηνών. Εύρισκε στον Δήμο έγγραφα, που έδειχναν την πολλών χρόνων διαχείριση και κυριότητα του βάλτου από το Δήμο Κρανιδίου.
Στον ίδιο φάκελο υπάρχει η απάντηση του Μελησινού όπου πληροφορεί τον Χάσπαρη ότι δυστυχώς είναι αδύνατον να ανατραπεί η απόφαση του Εφετείου Αθηνών, και έτσι χάθηκε οριστικά ο βάλτος.

2ο Μέρος  συνέχεια του 1ουΓράφει ο Βασίλης Λαδάς

Γράφω στα προηγούμενα για την καταστρεπτική πολιτική του Ιωάννη Φραγκούλη στο θέμα του βάλτου, ποια όμως ήταν η στάση του κατά τη γερμανική κατοχή;
Όταν οι Γερμανοί ήρθαν στο Κρανίδι ( στις 3 Ιουνίου 1941) , μια οργανωμένη ομάδα προδοτών, τραυμάτισε και έσφαξε έναν αντάρτη. Μετά από 2 ώρες, ερχόμενοι οι Γερμανοί, οι φονιάδες αυτοί τους υποσχέθηκαν ( όπως αναφέρω προηγούμενα) με επικεφαλής τον παπά-Κλεάνθη, τον Φραγκούλη και άλλους παράγοντες, έχοντας προετοιμάσει τον πάνω όροφο στο σπίτι του Καράντουλη για την εγκατάσταση του φρουραρχείου τους.
Το ίδιο βράδυ εγκαταστάθηκαν εκεί οι Γερμανοί. Αμέσως με την συνεργασία μιας δεκαμελούς επιτροπής Κρανιδιωτών, χτύπησαν όλες τις καμπάνες των εκκλησιών έβαλαν 2 τελάληδες και φώναζαν σε όλο το Κρανίδι, να μαζευτούν όλοι οι άντρες στη πάνω πλατεία και στα σπίτια τους υποχρεωτικά να είναι ανοιχτές οι πόρτες και τα παράθυρα διότι θα περάσουν οι Γερμανοί και όποιον άντρα βρούνε στο σπίτι θα τον εκτελέσουν επί τόπου.
Μαζευτήκαμε πάνω από 1000 άτομα στην πάνω πλατεία και στους γύρω δρόμους, φρουρούμενοι από Γερμανούς και Κρανιδιώτες συνεργάτες τους. Μείναμε όλη την νύχτα μέχρι ώρα 11 το άλλο πρωί. Στο γερμανικό αρχηγείο ανεβοκατέβαιναν δυστυχώς την νύχτα κάποιοι Κρανιδιώτες. Εγώ βρισκόμουν στην πλατεία απέναντι από το φρουραρχείο των Γερμανών και όλη τη νύχτα έβλεπα να πηγαινοέρχονται, διάφοροι Κρανιδιώτες. Είμαι βέβαιος ότι αυτό το βράδυ έφτιαχναν καταστάσεις αντιστασιακών και κομμουνιστών συμπατριωτών μας, κάτι που φάνηκε την άλλη μέρα το πρωί, όταν άρχισαν οι συλλήψεις.
Σε μια εβδομάδα συνέλαβαν πάνω από 100 αντιστασιακούς. Από το ίδιο βράδυ, οι Γερμανοί μας όρισαν τις ώρες κυκλοφορίας, από τις 8 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Καλοκαίρι καιρός, και από τις 5 το απόγευμα κλεισμένοι στα σπίτια. Τρομερό! Από τότε Γερμανοί με Κρανιδιώτες συνεργάτες τους, κύκλωναν τα σπίτια των αντιστασιακών και συλλάμβαναν αυτούς που ήθελαν.
Ο Γιάννης Φραγκούλης, μέλος της δεκαμελούς επιτροπής, δικαιολογούσε αυτές τις συλλήψεις των αριστερών από τους ντόπιους εξοπλισμένους από τους Γερμανούς, λέγοντας ότι οι Γερμανοί, είχαν γραμμένα τα ονόματα των αντιστασιακών πριν έλθουν στο Κρανίδι και αυτοί αναγκαστικά τους υποδείκνυαν τα σπίτια και τους ανθρώπους, διότι σε αντίθετη περίπτωση, οι Γερμανοί θα σκότωναν όλους τους Κρανιδιώτες. Γι΄αυτό μόλις έφεξε η μέρα όπως ήμασταν συγκεντρωμένοι στην πλατεία είδαμε δυστυχώς Κρανιδιώτες χωρίς κουκούλα, δίπλα στους Γερμανούς να τους υποδεικνύουν τους αντιστασιακούς. Μπροστά στα μάτια μας συνέλαβαν 15 άτομα. Αυτή ήταν η «πολιτεία» του Ιωάννη Φραγκούλη. Ας επανέλθουμε τώρα στην ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης στο Κρανίδι. Μετά την συνεργασία του Σκλαβούνου με τον Φραγκούλη στις εκλογές του 1928 μετά το δώρο του Βάλτου στο Γεωργόπουλο, αν και η Δεξιά σε σύγκριση με τους φιλελεύθερους, είχε τότε μικρές δυνάμεις, τις εκλογές του 1932 τις κέρδισε ο Χάσπαρης, ίσως λόγω της σκανδαλώδους δωρεάς του Βάλτου και άλλων παρανομιών. Ο Χάσπαρης σαν χαρακτήρας ήταν πολύ αυταρχικός και εκδικητικός με τους πολιτικούς του αντιπάλους. Παράλληλα ήταν πολύ φιλικός με τους οπαδούς του και είχε οργανωμένα τσιράκια από κομματικούς του μπράβους. Ο Χάσπαρης όταν ήρθαν οι αντιστασιακές οργανώσεις το 1943, κατάλαβε τους σκοπούς τους από μια ομιλία του γέρο- Δήμου στο Α΄ Δημοτικό σχολείο. Για την «ασφάλεια» του τον μετέφεραν οι φίλοι του στον Γαλατά και από εκεί στον Πειραιά. Γι’αυτό όταν επέστρεψε ήταν πολύ εκδικητικός, διότι όταν έφυγε για τον Πειραιά, οι αντάρτες κατέλαβαν το σπίτι του και το έκαναν αρχηγείο του ΕΛΑΣ, λέσχη της ΕΠΟΝ κλπ. Διόρισαν στη θέση του το Λάζαρο Νικολέτο, έναν νεόφερτο Κρανιδιώτη από την Αμερική, σοβαρό και με ηθικές αρχές. Μετά την Βάρκιζα είχε φύγει μεγάλος αριθμός προοδευτικών ανθρώπων από το Κρανίδι για τα αστικά κέντρα από όσους είχαν απομείνει από τους δοσίλογους, και τα εκτελεστικά αποσπάσματα των Γερμανών. Έφυγαν εκατοντάδες για να γλυτώσουν από την τρομοκρατία της «συμμορίας» του Μπενάκη. Έτσι ο Χάσπαρης πήρε άνετα την εκλογή διότι μέσα στο Κρανίδι οργίαζαν οι παρακρατικοί, εξοπλισμένοι με τα όπλα που τους είχαν δώσει οι Γερμανοί και στη συνέχεια οι Άγγλοι με τα Δεκεμβριανά. Η θητεία του Χάσπαρη στον Δήμο κράτησε μέχρι το 1954, όπου έχασε τις εκλογές και τις κέρδισε ο Τάσος Γκιώνης, δικηγόρος, από το ίδιο ‘σινάφι» και επί χρόνια πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου με την παράταξη του Χάσπαρη. Όμως τσακώθηκε μαζί του και ήταν ο μόνος που μπορούσε να πάρει αυτή την εποχή, την εκλογή από τον « Κεμάλ» όπως αποκαλούσε ο λαός το Χάσπαρη. Πράγματι ο Γκιώνης εκλέχτηκε Δήμαρχος με 116 ψήφους διαφορά ( αν θυμάμαι καλά).
Σ’αυτό συντέλεσε πολύ και το ποδόσφαιρο όταν μια παρέα νέων από το κάτω Κρανίδι, έφτιαξαν μια ομάδα τον ΠΑΟΚ, και για γήπεδο νοίκιασαν ένα χωράφι δυτικά του Κρανιδίου του Νίκου Μπόλλα. Τότε οι πάνω Κρανιδιώτες βλέποντας την κοσμοσυρροή στο γήπεδο, νοίκιασαν ένα άλλο χωράφι νότια του πάνω Κρανιδίου, και μετέφεραν την ομάδα εκεί. Αγανακτισμένοι οι νέοι του κάτω Κρανιδίου που ήταν τελείως περιφρονημένο από τον Χάσπαρη, δημιούργησαν καινούρια ομάδα την ΑΕΚ ( Αθλητική Εξόρμηση Κρανιδίου). Άρχισε τότε μια μεγάλη διαμάχη μεταξύ των δυο ομάδων και γι’αυτό το διαχωρισμό ανάμεσα σε πάνω και κάτω Κρανίδι, ήταν υπεύθυνος ο Χάσπαρης. Γύρω από το σπίτι του στα «ασφυκτικά στενά», είχε απαλλοτριώσει και κατεδαφίσει 4 σπίτια, φτιάχνοντας έτσι την πάνω πλατεία μπροστά στα παράθυρα του σπιτιού του. Ήταν καθαρή η προτίμησή του (λόγω του σπιτιού του) για το πάνω Κρανίδι, και σ’αυτές τις εκλογές που συνέπεσαν με τη μεγάλη διαμάχη, τον καταψήφισε ένας αριθμός κάτω Κρανιδιωτών που πάντα τον υπερψήφιζε. Έτσι έχασε τις εκλογές.
Ο Χάσπαρης ενοχλήθηκε τόσο πολύ από την εκλογική του ήττα και τον πληγωμένο του εγωισμό, που οι γείτονες έλεγαν ότι τον έβλεπαν τις μικρές νυχτερινές ώρες να περιφέρεται στην ταράτσα του σπιτιού του καπνίζοντας συνέχεια. Σε 7 μήνες πέθανε.
Για την ιστορία ο Χάσπαρης εκτός από τα αρνητικά, είχε και θετικό έργο για τον τόπο μας. Από το 1936 μέχρι την κατοχή, με κάποιον εργολάβο ( Πουλάκη), έστρωσε με τσιμέντο αρκετούς κεντρικούς δρόμους από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν γεμάτοι λακούβες και μόνο δύο κεντρικοί δρόμοι, ήταν στρωμένοι με καλντερίμι όπως το έλεγαν, δηλαδή η επίστρωσή τους ήταν πέτρες θαμμένες στο χώμα με λεία επιφάνεια, στρωμένες δίπλα-δίπλα. Αλλά και αυτούς τους δρόμους τους τσιμεντόστρωσε αργότερα, χαλώντας βέβαια κάτι το παραδοσιακό που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είχε διατηρηθεί. Το 1952 έφερε το νερό για πρώτη φορά στο Κρανίδι, κάνοντας μια επιτυχημένη γεώτρηση στο «πλατύ Πηγάδι», καθώς και μια δεξαμενή στην «Αγία Άννα». Έτσι για πρώτη φορά οι οικοκυρές είχαν νερό στα σπίτια τους και σταμάτησαν να το φέρνουνε κουβαλώντας, άλλες με γαϊδουράκια, και άλλες στην πλάτη, κυρίως από την Σκούντρα, την Μιλίντρα και τον Πύργο που ήταν τα πιο κοντινά πηγάδια στο Κρανίδι. Στα εγκαίνια της ύδρευσης τον Ιούλιο του 1952, υπήρχαν βρύσες σε κάθε γειτονιά καθώς και μια ειδική βρύση στην πάνω πλατεία. Αυτήν εγκαινίασε ο «υψηλός» προσκεκλημένος του, βασιλιάς Παύλος, στον οποίο αποδόθηκαν ιδιαίτερες τιμές. Κάτι για την ιστορία των μετέπειτα Δημάρχων. Ο εργολάβος που ανέλαβε την ύδρευση, είχε δώσει γραπτή εγγύηση στο Δήμο, σύμφωνα με την οποία έδινε στο υδραγωγείο και τους σωλήνες 20 χρόνια ζωής. Κανείς από τους Δημάρχους που θα αναφερθώ στη συνέχεια δεν άλλαξε ούτε ένα μέτρο από το δίκτυο ύδρευσης, που μετά το 1972 θεωρούνταν ακατάλληλο. Οι αρχικοί σωλήνες παρέμειναν μέχρι και το 2003, όταν άλλαξε τους σάπιους και ακατάλληλους ο Δήμαρχος Δημήτρης Καμιζής. Δεν ξέρω αν έχει μείνει κάποια άκρη του δικτύου χωρίς αλλαγή. Ένα από τα αρνητικά του Χάσπαρη ήταν η σκληρή δίωξη των πολιτικών του αντιπάλων, η αυστηρή εφαρμογή των «πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων», μετά την Βάρκιζα όπου σε συνεργασία με την αστυνομία ( η οποία στελεχώθηκε από συνεργάτες των Γερμανών στην κατοχή) καταδίωκε κάθε προοδευτικό στοιχείο, προπάντων τους αντιστασιακούς και τους κομμουνιστές που ήταν μόνιμοι αντίπαλοι του. Αυτή η πρακτική του, έβλαψε πάρα πολύ τον λαό, καθώς και την πρόοδο του τόπου μας, διότι μορφωμένοι άνθρωποι δεν τοποθετούνταν σύμφωνα με τα προσόντα τους, ενώ θα μπορούσαν με τις ικανότητες τους να προσφέρουν, αλλά διορίζονταν οι πολιτικοί φίλοι του Δημάρχου και του Βουλευτή, οι περισσότεροι αμόρφωτοι και αστοιχείωτοι.
Το 1945, όταν επέστρεψε ο Χάσπαρης στο Κρανίδι, η χωροφυλακή δεν είχε οργανωθεί ακόμα κανονικά. Το «έργο» της, το ανέλαβε αυτός με ειδικό «συνεργείο», πρώην συνεργατών του Γερμανού κατακτητή, κάνοντας τους φακέλους όλων των αντιστασιακών. Όταν οργανώθηκε η χωροφυλακή, παρέδωσε τις καταστάσεις με τα ονόματα και τους φακέλους όλων των προοδευτικών και των αντιστασιακών, με την αντιστασιακή και δημοκρατική δράση του καθενός. Η χούντα των συνταγματαρχών έφερε για 7 χρόνια στο Κρανίδι άλλο ένα παρόμοιο κακό.
Τον Δημήτριο Γκίκιζα, παρατσούκλι «Μπενάκη», διώχνοντας τον λαοπρόβλητο Δήμαρχο Γκιώνη. Ο εγκάθετος της 7ετίας, Δημήτριος Γκίκιζας, που είχε έρθει από την Ανατολή με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού- καραβανά, υπηρετούσε στον Ιερό Λόχο και αποσπάστηκε στο Κρανίδι τον Μάρτη του 1945, όπου με μια συμμορία παρακρατικών, εξοπλισμένων από τους Γερμανούς κατακτητές, ένα πρωί κύκλωσαν το Κρανίδι ( αναφέρομαι παρακάτω).
Αυτό που θέλω να τονίσω γι’αυτόν τον ανισσόροπο είναι το εξής: ενώ είχε βασανίσει εκατοντάδες συμπατριώτες μας και ενώ είχε στο παθητικό του ακόμα και μια δολοφονία, όταν ήρθε εγκάθετος Δήμαρχος η συμπεριφορά του ήταν διαφορετική. Δεν κρατούσε μαστίγιο στα χέρια όπως το 1945 που συνήθως περιφερόταν με αυτό στους δρόμους του Κρανιδίου, χτυπώντας κατά το κέφι του κάθε πολίτη που τον θεωρούσε ή που του υποδείκνυαν αντιστασιακό και προοδευτικό. Η συμπεριφορά του σαν Δήμαρχος ήταν αρκετά καλή. Αν είχε καλύτερο Συμβούλιο ίσως θα είχαν γίνει αξιόλογα έργα στο Κρανίδι, διότι η χούντα με τον φίλο του τον Παττακό ήταν δυνατόν να του δώσει αρκετά χρήματα για τα έργα, όπως και τα 15.000.000 δρχ. του Βάλτου. Όμως το Συμβούλιο του αποτελούνταν από τους χειρότερους και πιο καθυστερημένους Κρανιδιώτες. Να ένα αρκετά θετικό έργο του. Όταν στέρεψε το νερό στο «πλατύ Πηγάδι», κατασκεύασε στην Αυλώνα ( όπου υπήρχε γεώτρηση με καλό νερό) ένα αξιόλογο υδραγωγείο για την μεταφορά του νερού στην Αγία Άννα, 4 χλμ. περίπου από εκεί. Έτσι το Κρανίδι για αρκετά χρόνια είχε νερό καλής ποιότητας. Μετά την μεταπολίτευση επανήλθε στο Δήμο ο Γκιώνης για ένα μικρό χρονικό διάστημα.
Παρουσίασε και αυτός κάποια έργα με πιο σοβαρό την κάλυψη του «Ξεροπόταμου» στο κέντρο του Κρανιδίου προς την « Βρυσούλα». Σε λίγους μήνες, το 975, έγιναν εκλογές με αντιπάλους τον Ελισσαίο Μούγιο (ανεξάρτητο) και τον Δημήτρη Φωστίνη ( από τη Δεξιά). Δήμαρχος εξελέγη ο Φωστίνης με 60% με την υποστήριξη της νεοσύστατης Ν.Δ. Ο Γκιώνης εγκατέλειψε τον Δήμο, και δεν ασχολήθηκε ποτέ πια με τα κοινά. Ο Φωστίνης ήταν Δήμαρχος με πολλές αδυναμίες και αποδείχθηκε ακατάλληλος για τις ανάγκες και τα προβλήματα του Δήμου. Στα αρνητικά του καταλογίζεται η απώλεια των 245 στρ. του Βάλτου, τεράστιας τουριστικής αξίας. Ακέραια την ευθύνη για το σκάνδαλο αυτό φέρουν οι Σύμβουλοι της πλειοψηφίας, με κύριο υπεύθυνο τον Μώρο, που επηρέαζε πολύ τον Φωστίνη παρασύροντας τον σε ανόητες ενέργειες και πράξεις. Τον διαδέχθηκε το 1978 ο Γεώργιος Φραγκούλης (γιός του Ιωάννη), προερχόμενος από την Ένωση Κέντρου, της οποίας όλοι οι οπαδοί τον θεωρούσαν «γόνο οικογενείας» και ήλπιζαν πάρα πολλά από αυτόν. Στην εκλογή του Φραγκούλη, φάνηκε σε όλο του το μεγαλείο το αίσχος του δικομματισμού, και του καλυμμένου αντικομουνισμού. « Πήρε την ευλογία» της νομαρχιακής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, και επειδή το ΠΑΣΟΚ από την ίδρυση του επιδίωκε συνεργασία με το ΚΚΕ, ήρθαν σε επαφή οι δυο νομαρχιακές επιτροπές και συμφώνησαν να συνεργαστούν σε κοινό ψηφοδέλτιο με υποψήφιο τον Φραγκούλη. Μεγάλο λάθος!
Η κομματική οργάνωση του ΚΚΕ στο Κρανίδι, ανάμεσα στους 17 υποψήφιους (αριθμός απαραίτητος για το ψηφοδέλτιο), θα είχε ένα μόνο μέλος της και πρότεινε εμένα. Ο Φραγκούλης τότε πήρε στο ψηφοδέλτιο του τον Ανδρέα Πουλή, από την Ν.Δ και επειδή έβλεπε σίγουρη την εκλογική του νίκη, αρνήθηκε τη συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο, διότι ήμουν πολύ «χρωματισμένος» κομμουνιστής και θα δυσαρεστούσε τον Πουλή και την Ν.Δ. Το θεωρούσαν βαρύ διότι λίγο πριν στις βουλευτικές εκλογές του Νοέμβρη του 1977 ήμουν υποψήφιος του ΚΚΕ στο νομό μας. Ο Φραγκούλης δήλωσε στο ΠΑΣΟΚ, ότι δεν είχε αντίρρηση για τη συνεργασία με το ΚΚΕ, αλλά αντιδρούσε μόνο για τον Λαδά, διότι είναι πολύ χρωματισμένος σαν κομμουνιστής, λέγοντας ότι ευχαρίστως θα δεχόταν στο ψηφοδέλτιο του οποιοδήποτε μέλος του κόμματος εκτός από εμένα. Επειδή δεν μου άρεσαν η προσωπική προβολή και τα «Δημαρχιλίκια», βλέποντας την περίπτωση του τρίτου συνδυασμού σαν μια διάσπαση των δημοκρατικών δυνάμεων, βρήκα τον Φραγκούλη προσπαθώντας να τον πείσω ότι η στάση του είναι αντιδημοκρατική και το κομμουνιστικό κόμμα έχει μεγάλη ιστορία με αγώνες και αίμα. Του έδινα τον λόγο μου ότι θα τον βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις και τις γνώσεις, για την επιτυχία του προγράμματος του, αν και δεν είχε κανένα πρόγραμμα μόνο την καρέκλα ήθελε.
Του τόνισα ότι « την εκλογή σου με κάποιους από την Ν.Δ, την Ένωση Κέντρου και το ΠΑΣΟΚ, την έχεις σίγουρη όπως λες και πράγματι έτσι είναι. Αλλά και ο Δήμος δεν είναι εύκολη δουλειά είναι πολλά τα προβλήματα του τόπου μας, δύσκολος ο λαός και θα ήθελα να σε βοηθήσω να επιτύχεις». Τότε μου απάντησε: « δεν χρωματίζω κόκκινο το ψηφοδέλτιο, και εσείς να κάνετε ότι θέλετε». Οργισμένος τότε του απάντησα « την εκλογή σίγουρα θα την πάρεις αλλά να λάβεις υπόψη τα 4 συνεχή χρόνια στον Δήμο. Σε περίπτωση αποτυχίας σου, στο τέλος της τετραετίας, είμαι βέβαιος ότι η πτώση σου θα είναι οδυνηρή». Ύστερα η Νομαρχιακή του ΚΚΕ αποφάσισε να κάνουμε σαν κόμμα τρίτο συνδυασμό και να ηγηθώ εγώ, αν και δεν το ήθελα. Δέχθηκα και ήμουν ο μόνος από τους τρεις υποψήφιους που μίλησα στην πάνω πλατεία, παρουσιάζοντας στο λαό το πρόγραμμα για το Κρανίδι. Ούτε ο Φωστίνης μίλησε κάνοντας απολογισμό της τετραετίας του, ούτε ο Φραγκούλης προβάλλοντας το πρόγραμμα του, να ζητήσει την ψήφο του Κρανιδιώτικου λαού. Παρ’ όλα αυτά «ελέω δικομματισμού και αντικομμουνισμού», ο Φραγκούλης πέρασε το 50%, ο Φωστίνης πήρε κάτω από 40% και ο συνδυασμός μας πήρε 337 ψήφους. Αν είχαμε πάρει τουλάχιστον 10% ( περίπου 400 ψήφους), ο συνδυασμός μας θα εκπροσωπείτο από εμένα σαν επικεφαλής του ψηφοδελτίου. Όμως για λίγες ψήφους η εκπροσώπηση δεν επετεύχθη.
Η θητεία του Φραγκούλη στο Δήμο ήταν μια σκέτη αποτυχία. Έχασε το τιμόνι από τα χέρια του, τον εγκατέλειψαν και τον αντιπολιτεύθηκαν, ορισμένοι σύμβουλοί του και η πτώση του ήταν δραματική, με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει την πολιτική και να μην ασχοληθεί άλλη φορά με την αυτοδιοίκηση, αν και ο λαός τον τίμησε σαν πρώτο πολίτη και τον εξέλεξε Δήμαρχο για μια τετραετία. Ο Δήμαρχος που τον διαδέχθηκε ήταν ο Νικόλαος Κοντογιάννης, έμπειρος στα δημοτικά αφού ήταν επί χρόνια Γραμματέας της Κοινότητας Κοιλάδας. Μέλος της ΝΔ, συντηρητικός στις ιδέες, χωρίς σπουδαίους στόχους για έργα. Αρκέστηκε απλά στη σωστή διοίκηση του Δήμου, κάνοντας ορισμένες άστοχες ενέργειες για την ύδρευση, που ήταν η «κατάρα» όλων αυτών των χρόνων, διότι η ποιότητα του νερού πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Άνοιξε γεωτρήσεις στο « Ρεσένιο», μετέφερε το νερό στο υδραγωγείο στην Αγία Άννα κάνοντας τεράστια έξοδα, άσκοπα και χωρίς αποτέλεσμα.
Τα έργα αυτά σήμερα είναι άχρηστα ενώ δημιούργησαν κακό στην ποιότητα του νερού και την αγροτική παραγωγή.
Τον Κοντογιάννη διαδέχθηκε στο Δήμο ο Κυριάκος Στεφάνου (Παπαγιάννης). Αυτόν τον ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με το ΚΚΕ. Ήταν υπομηχανικός έμπειρος στα δημόσια έργα, παλιός ΕΠΟΝίτης, είχε έναν αδελφό, τον Μίμη, εκτελεσμένο από τους Γερμανούς στα Παπούλια. Με τον «Παπαγιάνη» είμαστε μαζί στην Μακρόνησο (1947-1950), στο Α΄Τάγμα Σκαπανέων. Όταν η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΚΚΕ, της οποίας ήμουν μέλος, πρότεινε την συνεργασία μας με το ΠΑΣΟΚ και την υποστήριξη του ‘Παπαγιάννη», εγώ είχα αντιρρήσεις. Τον ήξερα από μικρό παιδί ( είχαμε σχεδόν την ίδια ηλικία), συμπορευόμαστε στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, όμως η στάση του μετά την Βάρκιζα και προπάντων μέσα στη Μακρόνησο δεν ήταν σωστή.
Στα χρόνια μετά τον εμφύλιο και την πτώση της χούντας, όχι μόνο σιωπούσε, αλλά και δεν πλησίαζε φανερά κανέναν αριστερό, παρά μόνο σε κάθε ευκαιρία μας έκανε τον επαναστάτη, αλλά ποτέ δεν συμμετείχε στους αγώνες και στη προώθηση των προοδευτικών πολιτικών μας θέσεων.
Από το 1950 μέχρι την χούντα ποτέ δεν ήρθε δίπλα μας όταν παλεύαμε, άλλοτε με την δημοκρατική παράταξη, και στη συνέχεια μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ. Ποτέ δεν έπαιρνε ξεκάθαρη πολιτική θέση. Σε κάθε εκλογική μάχη η ΕΔΑ είχε ανάγκη από εκλογικούς αντιπροσώπους, όπως το 1963 που ήμουν υποψήφιος της και τον παρακαλούσα να πάει αντιπρόσωπος σε κάποιο εκλογικό τμήμα που υπήρχε έλλειψη. Ποτέ του δεν δέχτηκε σαν να ήθελε να «αποχρωματιστεί». Δεν πήρε κάποια θέση απέναντι στο πραξικόπημα του παλατιού κατά του Γεωργίου Παπανδρέου το 1965, με τις αλλεπάλληλες ψηφοφορίες διαφόρων εγκάθετων της Δεξιάς. Ακόμα και όταν αποφασίσαμε να πάμε με λεωφορείο από το Κρανίδι στην Αθήνα για το μεγάλο συλλαλητήριο της 18ης Αυγούστου 1965, αυτός δεν ήθελε.
Του άρεσε ο πολιτικός λόγος, τον οποίο διαμόρφωνε σύμφωνα με το περιβάλλον που βρισκόταν προσπαθώντας πάντα να μην εκτίθεται.
Όταν όμως είμαστε μόνοι μας το έπαιζε επαναστάτης και μεγάλος θεωρητικός του Μαρξισμού Λενινισμού.
Δεν μου άρεσε αυτό το παιχνίδι που έπαιζε ούτε είχα καμία εμπιστοσύνη στο χαρακτήρα του.
Μετά το 1974, μας παρουσιάστηκε σαν επαναστάτης υπέρμαχος του Σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ και μαζί με τον «δεξιό» αδελφό του τον Στέφανο, ανέπτυξαν μεγάλη πολιτική δράση κατά της Δεξιάς.
Εγώ, σαν μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΚΚΕ, περιέγραψα προφορικά τον άνθρωπο Στεφάνου και τόνισα ότι θα κάνουμε μεγάλο λάθος να τον υποστηρίξουμε για Δήμαρχο, διότι είμαι βέβαιος ότι με την συμπεριφορά του θα ανοίξει έναν άνετο δρόμο για την επάνοδο της Δεξιάς για 4 χρόνια στον Δήμο μας.
Δεν εννοούσαν να με καταλάβουν, αν και τους τόνιζα επανειλημμένα ότι με τον «Παπαγιάννη», θα εκτεθούμε σαν κόμμα.
Μαθαίνοντας ο «Παπαγιάννης τις αντιρρήσεις μου, πήρε τηλέφωνο τον γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής, που ήταν ο Λεωνίδας Ρόκιζας, και ζήτησε ένα ραντεβού με την παράκληση να συγκαλέσει όλη την Νομαρχιακή Επιτροπή και να τους ανακοινώσει ορισμένα πράγματα, που πίστευε για τον εαυτό του καθώς και ορισμένες υποσχέσεις..
Ήρθε από την Αθήνα ένα Σάββατο βράδυ, τους τόνισε την αντιστασιακή του δράση στη Μακρόνησο, τους θύμισε τον εκτελεσμένο από τους Γερμανούς αδελφό του, και τους δήλωσε επίσημα, δήθεν εμπιστευτικά, ότι είναι με το ΚΚΕ. Το ΠΑΣΟΚ το μεταχειρίζεται σαν μέσο για να «πάρουμε τον Δήμο».
« Έχετε το λόγο μου, ότι κάθε θέμα ή πρόγραμμα του Δήμου, θα το συζητάμε και θα παίρνουμε μαζί κάθε απόφαση».
Ο γραμματέας εμένα δεν με κάλεσε, ίσως γιατί ήμουν μακριά στο Κρανίδι. Ακούγοντας αυτές τις υποσχέσεις ο γραμματέας, και ξέροντας τις αντιρρήσεις μου, εξεπλάγη, και σκέφτηκε πολύ αν είχα δίκιο. Γι’αυτό την Δευτέρα το πρωί με κάλεσε να πάω στην Επίδαυρο στις 8μ.μ στο γραφείο της πολιτικού Κατερίνας Τζαβέλα, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΚΚΕ.
Μου ανέφερε όλο το ιστορικό και τις υποσχέσεις του «Παπαγιάννη», και μου είπε ότι όλα τα μέλη της Νομαρχιακής Επιτροπής, πιστεύοντας τις υποσχέσεις του, τάσσονται υπέρ της υποστήριξης της υποψηφιότητας του.
Εγώ όταν άκουσα αυτά που μου είπε ο Λεωνίδας, τον ρώτησα: «ποιος μπορεί να ξέρει καλύτερα έναν συμπατριώτη σου και συνομήλικό σου στη Δαλαμανάρα, εκτός από εσένα τον ίδιο; Άφησέ με λοιπόν να ξέρω τον «Παπαγιάννη καλύτερα από εσένα, διότι είμαι βέβαιος για το τι θα συμβεί στο μέλλον, αλλά επειδή καταλαβαίνω ότι έχετε αποφασίσει, πιστεύοντας έναν επιπόλαιο και ψεύτη, θα σας κάνω μια γραπτή έκθεση και θα σας τονίζω ότι αν κάνετε αυτό το λάθος, θα εκτεθούμε φέρνοντας την άλλη τετραετία την Δεξιά στο Δήμο, με υπευθυνότητα του «Παπαγιάννη» σαν κακού Δημάρχου, αλλά και την δική σας.
Αυτή την έκθεση πρέπει να την κρατήσετε στο αρχείο. Εγώ θα ψηφίσω την απόφαση του κόμματος αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπαίνω στο ψηφοδέλτιο του».
Την εκλογή την πήρε ο ¨Παπαγιάννης», αλλά την επόμενη τετραετία με τον τρόπο του, έφερε ξανά στο Δήμο την συντηρητική Δεξιά, με τον Κοντογιάννη που τον διαδέχτηκε.
Οι υποσχέσεις του «Παπαγιάννη» αποδείχτηκαν ψεύτικες, διότι επί 4 χρόνια δεν πήγε ούτε μια φορά στην Νομαρχιακή Επιτροπή του ΚΚΕ, να τους εκθέσει έστω και ένα θέμα του Δημοτικού Συμβουλίου, παρόλο που με το ψηφοδέλτιο του είχαν εκλεγεί δυο σύμβουλοι, οργανωμένοι τότε στο ΚΚΕ. Ο Παπαγιάννης ήρθε δυο φορές στο σπίτι μου με διάφορους φίλους, προσπαθώντας να με πείσουν να μπω στο ψηφοδέλτιο του, αλλά δεν δέχτηκα ποτέ.
Τον ψήφισα όμως λόγω της κομματικής πειθαρχίας. Γι’αυτή μου την ψήφο ντρέπομαι μέχρι και σήμερα!
Παρακάτω θα ασχοληθώ με δυο από τα λάθη του Παπαγιάννη κατά την θητεία του, και με την ανοχή που επέδειξαν οι δυο οργανωμένοι κομμουνιστές σύμβουλοι του.

3ο ΜέροςΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΡΑΝΙΔΙΟΥ

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Ο χώρος που κατασκευάστηκε το κέντρο υγείας ήταν ιδιοκτησία της Φιλοδασικής Ένωσης Κρανιδίου, που ιδρύθηκε το έτος 1922, και είχε στην κατοχή της όλο τον γύρω χώρο της πλατείας του Αγίου Χαραλάμπους, καθώς και την πάνω πλατεία. Επειδή ο Σύλλογος διαλύθηκε όπως όλοι οι μαζικοί χώροι του Κρανιδίου (μια κατάρα της τοπικής κοινωνίας), για να μην χαθεί η περιουσία του εις γνώση του Δήμου, από τότε δημιουργήθηκε μια τριμελής επιτροπή στα χαρτιά που διατηρείτο μονίμως σε κάθε αλλαγή Δημάρχου. Μέλη της ήταν ο Δήμαρχος, ο Έφορος και ο Διευθυντής του Δημόσιου ταμείου Κρανιδίου. Η κατάσταση αυτή διατηρήθηκε μέχρι τις ημέρες της θητείας του Παπαγιάννη, όπου επί χρόνια φαινόταν σαν ιδιοκτήτης ο Δήμος, ενοικιάζοντας την πλατεία σχεδόν κάθε καλοκαιρινή περίοδο, ενώ ο ενοικιαστής πάντα έφτιαχνε μια πρόχειρη παράγκα, για την κουζίνα και τα άλλα σκεύη, πουλώντας μεζέδες, αναψυκτικά κλπ. Κάθε καλοκαίρι τα σαββατοκύριακα οι νέοι, ντύνονταν και ξεκινούσαν από όλο το Κρανίδι περπατώντας στους δρόμους παρέες-παρέες, από την σημερινή πλατεία Ρέπουλη μέχρι την πλατεία του Αγίου Χαραλάμπους. Ας σημειωθεί ότι αυτή η ωραία περαντζάδα, γινόταν σε εποχές που οι γυναίκες δεν έβγαιναν εύκολα έξω.
Στο κάτω μέρος της πλατείας ( προς το νότο περίπου στα 2/3 της έκτασης της), έκαναν τις βόλτες τους οι νέοι και οι νέες, ενώ στον υπόλοιπο χώρο ο ενοικιαστής είχε τραπέζια και καρέκλες προσφέροντας διάφορους μεζέδες, μπύρες, παγωτά, αναψυκτικά κλπ. Υπήρχε «τζουκ-μποξ» με διάφορους δίσκους με τις επιτυχίες της εποχής. Όλοι οι νέοι, αγόρια και κορίτσια, περπατούσαν στο κάτω μέρος της πλατείας μια απόσταση 100 μέτρων περίπου, περνοδιαβαίνοντας, συζητώντας, γελώντας και πολλές φορές φλερτάροντας. Σ’ αυτή την πλατεία δημιουργήθηκαν μεγάλες σχέσεις που οι περισσότερες κατέληξαν σε γάμο, διότι αυτή την εποχή, ήταν το μόνο μέρος που μπορούσαν οι νέοι άνετα να κυκλοφορούν και να γνωρίζονται μεταξύ τους. Γι’ αυτό οι γονείς μας, με τις αυστηρές ηθικές αρχές τους, μας κατηγορούσαν. Όταν ντυνόμαστε για βόλτα μας έλεγαν « πάτε στο νυφοπάζαρο της πάνω πλατείας;». Η πλατεία αυτή είχε μεγάλη σχέση με την κοινωνική ιστορία αυτής της εποχής, ενώ για τους νέους ήταν τόπος αναμνήσεων και πολλών συναισθηματικών στιγμών.
Για να κατασκευαστεί στο χώρο της πλατείας το Κέντρο Υγείας, έπρεπε να καταργηθεί ο Φιλοδασικός Σύλλογος, και με κρατική εντολή να περάσει ο χώρος αυτός στο Δήμο. Αυτό έγινε επί ημερών του Παπαγιάννη, υποστηριζόμενου από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Απαλλοτρίωσε όλο το χώρο του Αγίου Χαραλάμπους, και περιήλθε στην ιδιοκτησία του Δήμου για κάθε νόμιμη χρήση, με τον έλεγχο πάντα της Νομαρχίας. Και εδώ αρχίζουν τα μεγάλα ερωτηματικά όπως αυτό σχετικά με το κτίριο του Κέντρου Υγείας. Γιατί κατασκευάστηκε σ’αυτή τη θέση και όχι στην πάνω πλατεία όπου υπήρχε μεγαλύτερος χώρος, και ήταν ένα μέρος ευάερο, αλλά προτίμησαν να σκάψουν μέσα στη γη (μέχρι και 6 μέτρα βάθος), και να θάψουν το κτίριο σε έναν λάκκο; Αν είχε κατασκευαστεί στην πάνω πλατεία θα ήταν σε μεγαλύτερο υψόμετρο, θα είχε θέα προς το Πόρτο-Χέλι και Σπέτσες, καθώς και δροσιά από τον νοτιά το καλοκαίρι. Έτσι θα απέφευγαν την σπατάλη 17.000.000 δρχ. για την εποχή αυτή.
Τα έργα ξεκίνησαν νόμιμα με ανάλογες δημοπρασίες και προσφορές, που τις κέρδισαν «εντέχνως» οι κομματικώς «ημέτεροι», εργολάβοι, φίλοι και ομοϊδεάτες του Παπαγιάννη. Άρχισαν με δικά τους μηχανήματα να σκάβουν και να κουβαλάνε σε 50 μέτρα απόσταση πάνω στην πλατεία τα μπάζα και να δημιουργούν τεράστιους σωρούς. Στη συνέχεια οι ίδιοι εργολάβοι επί δύο χρόνια, κάθε Άνοιξη και Καλοκαίρι, κουβαλούσαν με δικά τους μεταφορικά μέσα το «θίλιπρο» που είχαν βγάλει και ήταν το ιδανικότερο για την επίστρωση των αγροτικών δρόμων. Ενώ λοιπόν είχαν πληρωθεί για την μεταφορά αυτή, του χώματος, το έπαιρναν πάνω από την πλατεία τζάμπα, και πληρώνονταν για την μεταφορά του στους αγροτικούς δρόμους. Υπάρχει μαρτυρία ενός οδηγού, σε μένα τον ίδιο, που κουβαλούσε το «θίλιπρο» με το αυτοκίνητο του,
κάνοντας ορισμένα δρομολόγια, διότι ο εργολάβος μέλος του Δ.Σ που είχε πάρει την εργολαβία, για την μεταφορά και επίστρωση των αγροτικών δρόμων, δεν προλάβαινε ο ίδιος και πήρε αυτόν τον ιδιώτη με το αυτοκίνητο του, για μεταφορά, δίνοντάς του 1.000 δρχ για το κάθε δρομολόγιο. Αφού ο οδηγός είχε κουβαλήσει αρκετά χώματα με το αυτοκίνητο του, ο εργολάβος έκανε το λάθος να πάνε μαζί στο Δημόσιο Ταμείο για να πληρωθούν. Ο εργολάβος μπροστά του πληρώθηκε για όλα τα δρομολόγια προς 1.500 δρχ το καθένα, και του αυτοκινητιστή του έδωσε, όπως είχαν συμφωνήσει, 1.000 δρχ. αυτός βλέποντας ότι τον αδικούσε και τον έκλεβε, κατά έναν τρόπο, του ζήτησε να πληρωθεί και αυτός 1.500 δρχ. το δρομολόγιο. Αγριεμένος ο εργολάβος του είπε « κλείσε το στόμα σου και πάρε τα λεφτά διότι δεν θα περάσεις καλά».
Ο εργολάβος (δεν ζει πια) ήταν γνωστός τύπος, που δεν αστειευόταν μπροστά στο συμφέρον του, και φοβισμένος ο αυτοκινητιστής, υποχώρησε. Αυτά μου τα είπε όταν συναντηθήκαμε τυχαία και παραπονιόταν για τον εργολάβο που τον αδίκησε. Είναι κακό να κρίνουμε νεκρό, αλλά όταν αναφερόμαστε στο δημόσιο συμφέρον, ο λαός πρέπει να ξέρει την αλήθεια. Σ’αυτή την περίπτωση ο λαός του Κρανιδίου, αυτόν τον εργολάβο τον εξέλεξε δημοτικό σύμβουλο. Γι’ αυτό πρέπει να μαθαίνει ο λαός ποιους ψηφίζει και στέλνει στο Δήμο για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του.
Πρέπει να λέγεται η αλήθεια έστω και αν αφορά νεκρό, γιατί για μένα είναι μια ηθική και δίκαιη πράξη.
Γιατί λοιπόν ο Παπαγιάννης άνοιξε τόσες πληγές, κάνοντας τεράστια έξοδα για εκσκαφές και μεταφορές χώματος, ενώ ήταν ειδικός σε αυτές τις δουλειές; Γιατί δεν έκανε το Κέντρο Υγείας ( όπως τονίσαμε και πριν) πάνω στην πλατεία και τον χώρο που άνοιξε, τον «τάφο» και έθαψε το Κέντρο Υγείας να τον αξιοποιούσε για παρκινγκ, των αυτοκινήτων που συνεχώς αυξάνονται; Είναι βέβαιο ότι θα τελείωνε οικονομικότερα, καλύτερα και γρηγορότερα.

4ο ΜέροςΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΛΕΩΣ ΚΡΑΝΙΔΙΟΥ

Γράφει ο Βασίλης Λαδάς

Άλλο ένα έργο της θητείας Παπαγιάννη, είναι το σχέδιο πόλεως του Κρανιδίου, με εγκληματικές συνέπειες πολύ χειρότερες από αυτές του Κέντρου Υγείας.
Το ΠΑΣΟΚ σαν κυβέρνηση με τον αρμόδιο υπουργό του ΥΠΕΧΩΔΕ, μαζί με τον Δήμο Κρανιδίου έκαναν μειοδοτική δημοπρασία για το σχέδιο πόλεως του Κρανιδίου όπου επικράτησε κάποιος Μαρασλής, και έκανε την μελέτη.
Το υπουργείο όρισε για την παρακολούθηση του έργου, δυο πολιτικούς μηχανικούς, τον Δημήτρη Σφυρή και τον Χρήστο Αδαμόπουλο, που είχαν έρθει τότε νέοι στο Κρανίδι, και αν θυμάμαι καλά τους πλήρωνε προς 80.000 δρχ το μήνα.
Οι δυο μηχανικοί στην αρχή μάζεψαν όλους τους φορείς σε μια συγκέντρωση, στη λέσχη του Πολιτιστικού Συλλόγου Κρανιδίου, όπου παραβρέθηκα και εγώ σαν εκπρόσωπος του Αγροτικού Συλλόγου Κρανιδίου, με την επωνυμία «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ». Μας ανέλυσαν με ενθουσιασμό την προοπτική της μελέτης για τον τόπο μας και αποφασίσαμε να κάνουμε και άλλες ενημερωτικές συγκεντρώσεις, παρακολουθώντας την εξέλιξη της μελέτης. Από τότε δεν έγινε καμία κίνηση εκ μέρους των δυο υπεύθυνων μηχανικών. Εκ των υστέρων αυτοί παραιτήθηκαν για λόγους που δεν έμαθα, παρά μόνο μέσα από κουτσομπολίστικες πληροφορίες, φάνηκε ότι ήταν οικονομικοί.
Μετά ένα χρόνο, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή άκουσα ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπέγραψε το σχέδιο πόλεως του Κρανιδίου και της Αμαλιάδας. Αμέσως πήγα στο Δήμο και ρώτησα τον Γραμματέα που δεν ήξερε τίποτα. Ρώτησα τους δυο συμβούλους που είχαμε στο Δήμο και αυτοί δεν ήξεραν τίποτα.
Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και θιγόμενοι από την μελέτη, όταν βεβαιώθηκαν ότι το σχέδιο πόλεως ήταν ανόητο και ανεφάρμοστο, και ότι δεν είχε γίνει καμία σωστή καταμέτρηση και λεπτομερής μελέτη, πήγαν στον Δήμαρχο και διαμαρτυρήθηκαν. Όπως πληροφορήθηκε ο Μαρασλής, όταν έφυγαν οι δυο μηχανικοί που είχε ορίσει το Υπουργείο, αρκέστηκε σε κάτι παλιές αεροφωτογραφίες από το 1946, και έβγαλε ένα σχέδιο πόλεως έκτρωμα. Ας σημειωθεί ότι, σύμφωνα με το Σύνταγμα, κάθε έγγραφο που υπογράφεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν ανατρέπεται ούτε τροποποιείται εύκολα. Διότι πριν φτάσει στον Πρόεδρο για υπογραφή, το αρμόδιο Υπουργείο για λόγους τάξεως ελέγχει τα πάντα ( όπως και στην περίπτωση του σχεδίου πόλεως Κρανιδίου), και έτσι έστειλε το σχέδιο που είχε παραδώσει ο Μαρασλής στον Δήμο Κρανιδίου, με την εντολή να καλέσει όλους τους βασικούς φορείς, συλλόγους, συνεταιρισμούς, και τους άμεσα ενδιαφερομένους, να τους ανακοινώσει την μελέτη και κάθε ενδιαφερόμενος να υποβάλλει ένσταση ή πρόταση με σκοπό να βελτιωθεί το σχέδιο προς το καλύτερο. Η εντολή ήταν το σχέδιο πόλεως να παραμείνει στον Δήμο Κρανιδίου, και να αναρτηθεί μέσα στο Δημοτικό κατάστημα, καθώς και σε κάθε χώρο όπου ο Δήμος ανακοινώνει δικές του αποφάσεις, προγράμματα και θέματα για συζήτηση, να παραμείνει αναρτημένο για 60 εργάσιμες μέρες, και στο διάστημα αυτό ο Δήμαρχος να καλέσει όλους τους φορείς και τους άμεσα ενδιαφερομένους να διατυπώσουν προτάσεις αντιρρήσεις και ότι άλλο αφορά στην βελτίωση του σχεδίου. Μετά από 60 ημέρες το σχέδιο μαζί με τις προτάσεις, βελτιώσεις κλπ θα έπρεπε να κατατεθεί στο Υπουργείο.
Το μεγάλο ατόπημα αυτού του ανθρώπου (Παπαγιάννη), καίτοι ήταν υπομηχανικός και είχε πείρα από κατασκευές και μελέτες, ήταν ότι μάλλον δεν είδε το σχέδιο, και το κακό συνεχίστηκε, διότι στο διάστημα των δυο μηνών δεν συγκάλεσε ούτε ένα συμβούλιο, για να ανακοινώσει το σχέδιο, να λάβουν γνώση όλοι οι σύμβουλοι, ενώ το είχε τοιχοκολλήσει μόνο μέσα στο κοινοτικό κατάστημα «για τα μάτια του κόσμου». Το εκπληκτικό είναι ότι δεν το πρόσεξε κανένας από τους ευφυείς δημοτικούς συμβούλους. Την μεγάλη ντροπή σαν Κρανιδιώτης και Μαρξιστής, την νιώθω διότι ενώ ποτέ άλλοτε το κόμμα δεν είχε δυο εκπροσώπους του στο Δημοτικό Συμβούλιο, αυτοί τη φορά οι δυο εκπρόσωποι του κόμματος, όχι μόνο δεν αντέδρασαν έστω και αργά, αλλά σε όλη την τετραετία δέχθηκαν και υπέγραψαν όλα τα χρηματικά ποσά που αφορούσαν έξοδα του Δήμου, έργα κλπ. Έξοδα που κατά τη γνώμη μου ήταν αρκετά και είχαν όλα την σφραγίδα της υπεξαίρεσης, και του κομματικού ρουσφετιού.

Επί 4 χρόνια δεν είχαν αυτοί οι δυο άνθρωποι καμία κομματική συνεργασία με την οργάνωση για την πορεία του Δήμου, όπως ήταν υποχρεωμένοι, διότι με εντολή του κόμματος εξελέγησαν σύμβουλοι. Αναφέρω στη συνέχεια το ιστορικό της ανέγερσης μνημείου των θυμάτων της Εθνικής Αντίστασης για να τιμηθούν οι 37 εκτελεσμένοι Κρανιδιώτες από τους Γερμανούς. Σαν πρόεδρος του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ Κρανιδίου, είχα κάνει αίτηση στον Δήμο από την αρχή της τετραετίας για παραχώρηση 4 τ.μ. στην πάνω πλατεία. Ο Παπαγιάννης δεν εννοούσε να συγκαλέσει συμβούλιο επί 3 χρόνια, ώστε να αποφασίσουν την παραχώρηση του χώρου στην πάνω πλατεία, όπου κρέμασαν δυο αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, τον Κακαβούτη και τον Στρατάκο. Όσες φορές έλεγα στους δυο συμβούλους του κόμματος να πιέσουν τον Δήμαρχο ώστε να πάρει απόφαση το Δημοτικό Συμβούλιο, αυτοί επί 3 χρόνια αδιαφορούσαν. Έτσι σε μια κομματική σύσκεψη που είχε έρθει και ο γραμματέας της κομματικής οργάνωσης, από το Ναύπλιο, του εξήγησα την συμπεριφορά τους και του πρότεινα να τους υποχρεώσει να πιέσουν τον Δήμαρχο να φέρει σαν θέμα την αίτηση του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ, για την ανέγερση του μνημείου. Αυτοί δικαιολογήθηκαν ότι επί 3 χρόνια πιέζουν τον Δήμαρχο αλλά αυτός λέει «να περιμένουμε διότι είναι δυνατόν να καταψηφίσουν και οι σύμβουλοι του ΠΑΣΟΚ μαζί με τη Δεξιά και θα αποτύγχανε η προσπάθεια». Εγώ αμέσως απαίτησα από το γραμματέα να τους υποχρεώσει να απαιτήσουν από τον Δήμαρχο να φέρει το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο, και ας το καταψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ και η Δεξιά. Το παράρτημα της ΠΕΑΕΑ στην αίτηση του προς το Δημοτικό Συμβούλιο, ζητούσε τον συγκεκριμένο χώρο στην πάνω πλατεία για την ανέγερση μνημείου, διότι εκεί ακριβώς οι Γερμανοί κρέμασαν τον Τάσο Κακαβούτη και τον Φώτη Στρατάκο, και δυστυχώς τις καρέκλες τις τράβηξαν δυο γνωστοί Κρανιδιώτες. Σε 10 ημέρες έφερε επιτέλους ο Δήμαρχος το θέμα για συζήτηση και προς τιμήν της αντιπολίτευσης, οι εκπρόσωποί της πρώτοι πήραν το λόγο και ενέκριναν τον συγκεκριμένο χώρο. Υποχρωτικά τους ακολούθησαν και οι άλλοι σύμβουλοι της πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ. Εγώ παραβρισκόμουν μαζί με τον αείμνηστο γραμματέα του παραρτήματος τον Κοσμά Σταματίου από την Ερμιόνη. Αφού πάρθηκε παμψηφεί η απόφαση ζήτησα το λόγο από τον πρόεδρο και σαν εκπρόσωπος του παραρτήματος συγχάρηκα, και ευχαρίστησα το Δημοτικό Συμβούλιο για την πατριωτική και ανθρωπιστική πράξη του, διότι όλοι σαν πατριώτες τιμήσαμε την θυσία αυτών των ανθρώπων που αγωνίστηκαν, για την λευτεριά της πατρίδας και πλήρωσαν με τη ζωή τους. Ο Παπαγιάννης αμέσως πήρε το λόγο και ζήτησε μια προθεσμία ορισμένων ημερών, με την δικαιολογία μήπως η μελέτη του σχεδίου πόλεως του Κρανιδίου, προέβλεπε κάτι άλλο στην πάνω πλατεία και έπρεπε να συμβουλευθεί την πολεοδομία. Λες και αυτός δεν ήξερε την μελέτη του σχεδίου πόλεως του Κρανιδίου. Ας σημειωθεί ότι η πολεοδομία τότε στεγαζόταν δεξιά από την κεντρική είσοδο του Δήμου. Παρόλο που ο Παπαγιάννης είχε θύμα τον αδερφό του όχι μόνο αδιαφόρησε, αλλά σαμποτάρισε την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου επί ένα χρόνο που παρέμεινε ακόμα στον Δήμο και έτσι δεν εγκρίθηκε η ακριβής θέση του μνημείου.
Αυτός ο ‘αριστερός» που καθημερινά είχε δίπλα του την πολεοδομία, δεν κατάφερε επί ένα χρόνο να ορίσει 4 τ.μ. για την τοποθέτηση του μνημείου έχοντας έναν εκτελεσμένο αδερφό και μια παμψηφεί θετική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Το θέμα ήταν τελείως τυπικό, διότι ήξερε πολύ καλά ότι σύμφωνα με τη μελέτη του σχεδίου πόλεως σ’αυτή τη θέση η ανέγερση του μνημείου δεν θα εμπόδιζε καθόλου την λειτουργία της πλατείας.
Εδώ έχουμε ακέραια την ευθύνη σαν κόμμα διότι διαθέτοντας δυο αντιπροσώπους οργανωμένους κομμουνιστές όπως έλεγαν αυτοί, δεν πίεσαν επί ένα χρόνο τον Δήμαρχο να υλοποιήσει την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, όπως ήταν υποχρεωμένος. Τον Παπαγιάννη τον διαδέχθηκε για δεύτερη φορά ο Κοντογιάννης για 4 χρόνια, με την δική του σχετική βοήθεια και με τις προσωπικές διαμαρτυρίες, και αναφορές στην Νομαρχία, σαν πρόεδρος του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ , κατάφερα μετά από 3 χρόνια να να ορισθεί μια τριμελής επιτροπή για την μελέτη του χώρου, που αποτελούνταν από την κα Αντωνοπούλου
(αρχιτέκτονα), τον κο Αντωνόπουλο (πολιτικό μηχανικό από το Ναύπλιο), και τον κο Μαρώση (πολιτικό μηχανικό από το Κρανίδι). Ήλθαν οι δυο από το Ναύπλιο και ο Μαρώσης, αν και είχε ειδοποιηθεί, δεν εμφανίστηκε. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τους άλλους δυο εκπροσώπους της Νομαρχίας, να κάνουν ένα τοπογραφικό σχέδιο όλου του χώρου και ειδικά της τοποθεσίας του μνημείου. Το θέμα δεν προχωρούσε γρήγορα με αποτέλεσμα επί θητείας Κοντογιάννη, να μην υλοποιηθεί όπως έγινε κατά την θητεία του επόμενου Δημάρχου, Δημ. Κωστελένου (θα αναφερθώ πιο κάτω). Παρόλη την καλή θέληση του Κοντογιάννη να γίνει αυτό το μνημείο, ο δημοτικός σύμβουλος Ανδρέας Πουλής, καίτοι είχε υπογράψει για την παραχώρηση του χώρου, αρνήθηκε να ψηφίσει με την δικαιολογία ότι «έρχονται εδώ από το Ναύπλιο και μας κάνουν ότι θέλουν στον τόπο μας, γι’αυτό δεν συμφωνώ με την παραχώρηση του χώρου, αν και ψήφισα υπέρ». Οι λόγοι της άρνησης είναι ευνόητοι.
Επανέρχομαι στο θέμα του σχεδίου πόλεως. Όταν μαθεύτηκε η απάτη του Παπαγιάννη, μαζευτήκαμε όλοι στο δημοτικό κατάστημα, 100 περίπου πολίτες από το Κρανίδι οι περισσότεροι αγανακτισμένοι, διότι ζημιώνονταν από αυτό το ανόητο σχέδιο πόλεως και απαιτούσαμε να τροποποιηθεί η μελέτη, αλλά αυτό ήταν αδύνατο, διότι ήταν υπογεγραμμένη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακόμα και μέχρι σήμερα δεν είναι δυνατό να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί, αλλά επειδή έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια και εφόσον δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί, ίσως είναι δυνατόν να γίνει κάποια καινούρια μελέτη με άλλη φιλοσοφία, βασισμένη στις πραγματικές ανάγκες του Δήμου. Αυτό είναι θέμα Δημάρχου και όπως πληροφορούμε τώρα το 2006 θα γίνει κάποια προσπάθεια για νέα μελέτη του σχεδίου πόλεως Κρανιδίου.
Μέσα στην φασαρία που επικρατούσε στον Δήμο, σε μια στιγμή ησυχίας ρώτησα τον Δήμαρχο «πότε ήρθε αυτός ο περίφημος Μαρασδής και μέτρησε στο Κρανίδι, αφού κανένας δεν τον είδε, και πώς χάραξε το σχέδιο πόλεως; Τι κάνατε εσείς σαν Δήμος έχοντας την ευθύνη της μελέτης ώστε να αντικαταστήσετε τους δυο μηχανικούς που παραιτήθηκαν; ( Αδαμόπουλος και Σφυρής). Μου υπέδειξε αδιάφορα ‘έναν μηχανικό από το Δ.Σ, και όταν τον ρώτησα μου είπε με αδιαφορία « ο Μαρασλής δεν ήρθε ποτέ να με βρει». Η απάντηση μου ήταν αφού δεν ήρθε αυτός γιατί δεν πήγες εσύ να τον βρεις, που ήσουν υποχρεωμένος, και αν δεν μπορούσες, γιατί δεν παραιτήθηκες όπως έπρεπε να αποφύγεις και τις ευθύνες του κακού που βρήκε τον τόπο μας;»
Εδώ τελειώνει η «Οδύσσεια» ρουσφετιών και παρανομιών με τους συμβούλους του Παπαγιάννη.
Ο Κοντογιάννης που τον διαδέχθηκε στη Δημαρχία, κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες να ακυρώσει την μελέτη του Μαρασλή, αλλά δεν τα κατάφερε. Τον Κοντογιάννη διαδέχθηκε ο Δημ. Κωστελένος με συνεργασία ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού, αν και ήταν νέος και μορφωμένος δεν έκανε μεγάλο έργο στον τόπο μας, αλλά προς τιμήν του, το πιο αξιόλογο έργο του ήταν η μελέτη και η έγκριση δανείου για τον βιολογικό καθαρισμό και την αποχέτευση των λυμάτων του Δήμου Κρανιδίου. Η αγορά οικοπέδου και η εγκατάσταση εργοστασίου βιολογικού καθαρισμού στον Κάμπο, ήταν ένα έργο από τα πιο σοβαρά για την επαρχία μας και μείωσε κατά πολύ την μόλυνση της περιοχής, διότι ο Δήμος Κρανιδίου καταναλώνει κατά μέσω όρο πάνω από 1700 κυβικά μέτρα νερού το 24ωρο για τις ανάγκες βασικά της αποχέτευσης. Από αυτά λόγω της διαβρωτικής θέσης του υπεδάφους του Δήμου μας, που δεν αδειάζει σχεδόν κανένας βόθρος, και όπως είναι φυσικό αυτή η μεγάλη ποσότητα των καθημερινών λυμάτων, φτάνει σίγουρα στο υδροφόρο στρώμα και καταλήγει στην θάλασσα, δηλαδή στις κοντινότερες παραλίες του Κρανιδίου που είναι στη δυτική περιοχή, Κοιλάδα, Λεπίτσα, Δορούφι κλπ.
Ενώ έγιναν όλα αυτά τα οικήματα και οι εγκαταστάσεις των μηχανημάτων, για να ολοκληρωθεί το έργο υπήρχαν ορισμένες γραφειοκρατικές ελλείψεις και παρέμεινε ανενεργό για 4 χρόνια, με ευθύνη πια, του νέου δημάρχου Νίκου Κοντογιάννη, που διαδέχθηκε τον Δημ. Κωστελένο. Άρχισε να λειτουργεί επί ημερών του επόμενου δημάρχου, Δημ. Καμιζή, που με ενέργειές του ξεπέρασε τις γραφειοκρατικές δυσκολίες, και κατάφερε να θέσει σε λειτουργία τον βιολογικό καθαρισμό.
Άλλο θετικό και πατριωτικό έργο του Δημ. Κωστελένου, είναι η έγκριση του χώρου για την ανέγερση του μνημείου της Εθνικής Αντίστασης, ένα έργο που ενώ δεν εγκρίθηκε στο τελευταίο συμβούλιο του Κοντογιάννη, όπου παραβρίσκονταν όλο το νεοεκλεγέν συμβούλιο του Κωστελένου, εγκρίθηκε στο πρώτο συμβούλιο του Δήμου με δήμαρχο τον Κωστελένο, μετά από 9 χρόνια αγώνων και προσπαθειών του παραρτήματος ΠΕΑΕΑ.
Το μνημείο, μας στοίχισε τότε 4.000.000 δρχ με 1.500.000 δρχ προσφορά από τον αείμνηστο Παντελή Γκιώνη, που ήταν και ο πρώτος που έδωσε την ιδέα, τιμώντας τους αγωνιστές και προπάντων τους δυο νεκρούς αδελφούς του, Αντώνη και Τάκη, που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Συγκεντρώσαμε 700.000 από ενίσχυση των οικογενειών των θυμάτων, και άλλων συντρόφων και φίλων, και τα υπόλοιπα από έναν ιδιώτη που δεν θέλει να κατονομαστεί. Στα αποκαλυπτήρια του μνημείου παραβρέθηκε και τίμησε με την παρουσία του, ο τότε δήμαρχος Δημ. Κωστελένος. Μίλησε με θερμά πατριωτικά λόγια, αλλά αυτό που δεν κατάφερε ήταν να κρατήσει την υπόσχεση του, να βγάλει ένα κονδύλι 500.000 δρχ από τον Δήμο. Όλοι οι δήμοι της Ελλάδας ενίσχυσαν τα παραρτήματα της Εθνικής Αντίστασης μέχρι και την ολοκληρωτική κατασκευή των αντίστοιχων μνημείων τους. Τέτοιου είδους μνημεία έχουν ανεγερθεί χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα.
Τον Κοντογιάννη τον διαδέχθηκε ο Δημ Καμιζής, γιατρός και διευθυντής του Κέντρου Υγείας Κρανιδίου (παλιότερα και του Ναυπλίου). Απεδείχθη δήμαρχος ικανός και δραστήριος μέχρι και σήμερα (που γράφονται αυτές οι γραμμές), τόσο με σοβαρά έργα υποδομής, όσο και με την ενίσχυση της πολιτιστικής κίνησης, με μεγάλη προσπάθεια για την ανάδειξη της λαογραφικής και πολιτιστικής ιστορίας του τόπου, με ιδιαίτερη μελέτη γύρω από τα πολιτικά πρόσωπα, με την έκδοση βιβλίου του μεγάλου πολιτικού και συμπατριώτη μας Εμμανουήλ Ρέπουλη (εκδόθηκε με έξοδα του Δήμου), που περιέχει αξιόλογους πολιτικούς και ιστορικούς λόγους του στη Βουλή, καθώς και μια σειρά από λογοτεχνικές και φιλοσοφικές επιστολές και με ιστορικά ντοκουμέντα από την εθελουσία εξορία του μεγάλου Κρανιδιώτη πολιτικού μετά την ήττα του κόμματος των Φιλελευθέρων, όπου τους διαδέχθηκαν στην εξουσία ο Γούναρης της Δεξιάς, με τον βασιλιά Κωνσταντίνο και την «συμμορία» του.
Η παρουσίαση αυτού του βιβλίου έγινε σε ειδική τιμητική εκδήλωση, για τον Ρέπουλη, στην πάνω πλατεία που τον τίμησε σύσσωμος ο λαός του Κρανιδίου. Διάφοροι ομιλητές αναφέρθηκαν στη ζωή και στις πολιτικές δραστηριότητες του μεγάλου αυτού πολιτικού άνδρα, ο οποίος διετέλεσε μέχρι και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Βενιζέλου, ενώ πέτυχε απόλυτα στο έργο του ( σαν αστός πολιτικός) από τις διοικητικές θέσεις στις οποίες τοποθετήθηκε.